درخت انگوراگر بخواهد بيشتر رشد کند و بار و محصول بيشتري داشته باشد بايد تکيه کند آن هم بر تکيه گاهي محکم و رفيع و بلند.ما هم اگر بخواهيم در اين عالم رشد کرده و بار و حاصل بيشتري داشته باشيم بايد تکيه کنيم آن هم بر تکيه گاهي که قادر باشد و بالا بلند.
بچه ها گاهي وقت ها براي گرفتن يک پروانه کوچک و ناچيز چه گل هايي که در باغچه زير پا له ميکنند!ما آدم ها هم خيلي وقت ها کودک صفتيم و براي رسيدن به يک چيز هاي ناچيز چه گل هايي را که لگد مال ميکنيم.چه عشق ها وچه محبت ها چه احساس ها و چه دلبستگي ها که زيرپا ميگذاريم.
اين در حالي است که اگر کسي بينا يا توانا باشد خجالت ميکشدو دوست ندارد عصا به دست بگيرد.حال يادمان باشد که مردم چيزي مثل عصا هستند.تنها انسان عاجزو ناتوان است که بر مردم تکيه ميزند و آن ها را تکيه گاه خود قرار ميدهد.
آب وقتي که به چاله اي ميرسد بي تفاوت و بي اعتنا از کنار آن عبور نميکند بلکه تا آن را پر نکند و لبريز و سرشار نکند عبور نخواهد کرد.وجود نازنين رسول خدا آب حيات بود از کنار هيچ نيازمندي و تهي دستي بي اعتنا نميگذشت.
آن وقت ها شراب خوارهاي کهنه کار به تازه کارها ميگفتند هر چه داريد يک شبه سر نکشيد و گر نه فردا خماريد در حالي که ديگران همه مست اند.بعضي ها گوششان بدهکار نبود و همه را سر ميکشيدند اما صبح که ميشد وقتي که همه مست بودند آنها خماربودند.
يادت باشد بعضي ها مثل قيچي هستندميخواهند تورا قيچي کنندجدا کنند.حال اگر با آنها نقش پارچه را نقش ابريشم را بازي کني آنها هم کند ميشوند و دست بر ميدارند.
برف شب مي آيد روز آب ميشود.حرف هاي مردم هم مثل برف است روي آن حساب باز نکن. امروز چيزي ميگويند فردا چيزي ديگر. اگر روي سرسره چيزي گير کرد روي زبان مردم هم حرف گير ميکند.اين است که قرآن ميگويد:فقط حرف خدا را باش.
انسان هم همين طور است.هر چه به سمت راستي و به سمت درستي بپيچد محکم تر ميشود پايدار تر ميشود با ثبات تر ميشود و هر چه به سمت کجي و نادرستي و فريب و نيرنگ بپيچد سست و سست تر ميشود.
دم هايي که به او نزديک ميشوند به يکديگر نيز نزديک ميشوند و هر چه از او بيشتر فاصله بگيرند از يکديگر و آنچه خير و صلاح و مصلحت ايشان است هم فاصله بيشتري خواهند گرفت.
کسي که دندانش درد ميکند اگر تنها روي درد دندان خود تمرکز کند بي شک درد او بيشتر و بيشتر احساس ميشود.حال اگر در همان حال فکرش را بر امور ديگري متمرکز سازد بي شک يا درد را فراموش ميکند و يا آن درد کاهش مي يابد.
پيامبر(ص)شمع جمع آفرينش بود گل سرسبد کائنات بود.يعني هر طرف که نگاه ميکردي هماني بود که بود.یعني ظاهرش باطنش و آشکار و پنهانش يکسان بود.
هر آدمي مثل چراغ ميماند و طبيعتا اگر از عقل ديگران استفاده کند و بهره ببرد چلچراغ ميشود.و نور و تابش بيشتري خواهد داشت و پيرامون خود را بيشتر و بهتر ميبيند.
زنبور عسل را ببين!همين که نيش ميزند کارش تمام است و ميميرد.ماآدم ها هم همين طوريم اگر به ديگران نيش بزنيم زخم زبان بزنيم آنها را آزرده خاطر کنيم ميميريم اخلاقمان ميميرد احساساتمان و عواطفمان از بين ميرود.
آن افتادگي اي ارزش و بها دارد که براي خداوند باشد و نه هيچ انگيزه اي ديگر.چون پاره اي خود را افتاده نشان مي دهند تا به قول بيدل دهلوي از اين رهگذر ديگري را شکسته و يا از صحنه بيرون برانند.درست مثل سنگ که پايين آمده و افتادگي ميکند تا جامي را شکسته و يا چيزي را پرت و يله سازد.
وقتي هم که تهديد شدند که خانه هاشان را خراب خواهند کرد خيلي سريع و صريح آدرس و نشاني خود را به تير ها بستند و به وسيله ي کمان ها به سوي آنها پرتاب کردند چون هيچ دلبسته نبودند.
.jpg)
