یک طبيب اگر حاذق باشد همين جوري نسخه نمينويسد و يا دارو را تجويز نميکند مگر آنکه ضرورتي باشد.
سخن هم مثل داروست.انسان بايد وقتي حرف بزند وقتي سخن بگويد که بخواهد دردي را درمان کند.
((کان رسول الله لا يتکلم الا في حاجه))
رسول خدا(ع)جز در وقت ضرورت سخن نمي گفت.
مثل عصا!
چه کسي عصا را به دست ميگيرد؟کسي که نابينا يا ناتوان باشد.البته هر چه شخص ناتوان تر و نابيناتر باشد بيشتر به عصا احتياج پيدا ميکند.نديدي بعضي ها به جاي يک عصا دو عصا دارند.
اين در حالي است که اگر کسي بينا يا توانا باشد خجالت ميکشد و دوست ندارد عصا به دست بگيرد.حال يادمان باشد که مردم چيزي مثل عصا هستند.تنها انسان عاجز و ناتوان است که بر مردم تکيه ميزند و آن ها را تکيه گاه خود قرار ميدهد.