پرسش ـ چرا گاهي پدر ومادر در زندگي كارهايبدي را انجام ميدهند، ولي خودشان سزاي عملشان را نميبينند، بلكه بايد تاوان كارهاي بد آنان را فرزندان بدهند و به بلاها و مصيبت هايي گرفتار شوند؟
پاسخ ـ نظام هستي به گونه اي خلق شده كه هر عملي ـ اعم از خير يا شر ـ در مرحله اول قطعاً در فرد انجام دهنده آن، اثر خواهد گذاشت. چنين نيست كه بين عمل و رفتار آدمي با آثار وضعي آن در روح مرتكب شونده ملازمهاي نباشد. عمل بد (گناه) هر قدر هم كوچك باشد، اثر شومش را در مرحله اول در گناهكار خواهد گذاشت و در مراحل بعدي ممكن است به ديگران نيز سرايت كند. البته ممكن است اثر گناهان در افراد مختلف باشد؛ مثلاً فرد گناهكار به مشكلات روحي شديد و اضطراب مبتلا شود و ديگران ـ كه در اثر گناه او اذيت شدهاند ـ به مشكلات جسمي و... مبتلا گردند، اما اين امر سبب نقض قانون «ملازمه عمل و اثر وضعي آن در عامل» نخواهد بود.
نكته ديگر آنكه هر انساني مسؤول اعمال و رفتار خويش است و هيچ كس نميتواند بار گناه ديگران را بر دوش گيرد؛ چنان كه خداوند متعال فرموده است: وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ اُخْري ( انعام 6، آيه 164.)و هيچ باربرداري، بار [گناه] ديگري را بر نميدارد.
بنابراين، كار بد پدر و مادر هيچ گاه نبايد دليل گناه فرزندان آنان گردد. فرزندان درصورتي كه به حدّ تكليف رسيده باشند، مسؤول اعمال خويشاند و لازم است با تدبير و انديشيدن صحيح، خود را در مسير هدايت قرار دهند و از انجام اعمالي كه سبب انحطاط آنان ميگردد، پرهيز كنند.
اين نكته را نيز نبايد از نظر دور داشت كه هرگونه نقص به وجود آمده در روح يا جسم فرزندان بر اثر گناه پدر و مادر، اولين عذاب براي پدر و مادر گناهكار است. هر پدر و مادري دوست دارد فرزنداني سالم و موفق در زندگي داشته باشد و با ديدن فرزند ناقص، دچار عذاب وجدان ميگردد.
در اين باره ميتوانيد به كتاب «عدل الهي» از شهيد مرتضي مطهري، مراجعه بفرماييد.
به اميد آنكه همه والدين محترم، رسالت عظيم خويش را در تربيت فرزندانشان به طور شايسته انجام داده، فرزندان نيز با رعايت شأن و منزلت والاي آنان به وظايف خويش جامه عمل پوشند و جايگاه واقعيشان را دريابند.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید