پرسش. راز تقدم عبوديت بر رسالت در تشهد نماز چيست؟
پاسخ: تشهد حمد و ثناي خداوند سبحان و پيوند ظاهر و باطن است. در تشهد نواي دروني انسان با الفاظ ظاهر، همراه گشته و به وحدانيت و رسالت شهادت ميدهند.
تشهد نشانه وصول و شهادت به حصول مقام عين اليقين است. تشهد مايه شفاعت و دستگيري است. حقيقت تشهد، تصديق قلب است و باطن نمازگزار به شهادت زبان و ظاهر اوست. عارف واصل، امام خميني رحمه الله ميفرمايد:بدان كه شهادت به وحدانيت و رسالت در اذان و اقامه كه از متعلقات نماز است، ورود در آن است و در تشهد كه خروج از فنا به بقا و از وحدت به كثرت و در آخر نماز است، عبد سالك را متذكر ميكند كه حقيقت صلات حصول توحيد حقيقي و شهادت به وحدانيت از مقامات شامله است كه با سالك از اول صلات تا آخر آن است. نيز در آن سِر عظيمي است كه سفر سالك من اللّه و الي اللّه است. «كما بداكم تعودون» پس سالك، بايد در همه مقامات متوجه اين مقصد باشد و حقيقت وحدانيت و الوهيت حق را به قلب برساند و قلب را در اين سفر معراجي، الهي كند تا شهادتش حقيقت پيدا كند و از نفاق و شرك منزه گردد. ( آداب الصلوة، ص 362. )
نمازگزار پس از سجده، سرمست از درك جلال و جمال الهي، در پي بازگشت به كثرت است. شهادت به يگانگي خدا ميدهد و بندگي خويش را در راستاي رسالت و بندگي انسان كامل و افتخار عالم امكان حضرت محمد صلي الله عليه و آله اعلام ميدارد تا شايد پرتوي از درياي معرفت او و رشحه و نفخهاي از بيكرانه بندگي آن حضرت برگيرد.البته شرط تصديق و درستي شهادت به بندگي و رسالت فخر كاينات، آراستن جسم و جان نمازگزار به اخلاق نبوي و پيروي صادقانه و فرمانبرداري واقعي از آن حضرت است.
نمازگزار در تشهد جز خدا را نميبيند. در گفتار و عمل و قلب و زبانش نفاق راه ندارد و هر آنچه ميگويد عين صدق و راستي است؛ زيرا تمام اجزاي وجودش را به حقيقت بندگي زينت بخشيده است.
سِر تقدم عبوديت بر رسالت
امام خميني رحمه الله در اين باره مينويسد:
از تقدم مقام عبوديت بر رسالت، متنبه شود كه قدم عبوديت مقدمه همه مقامات سالكين است و رسالت شعبه عبوديت است. (همان، ص 364.)
بنابراين، سالك بايد در مسير طاعت و بندگي بكوشد، زيرا بر بنده، بندگي شايسته است، از آن رو كه هر چه هست، خداست و آفرينش و فنا همه در دست اوست، فقير ماييم و غني اوست، عدم ماييم و وجود اوست.
همچنين شهادت به وحدانيت و الوهيت و اقرار به رسالت و صلوات بر محمد و آل پاكش در اول و آخر نماز، از آن جهت است كه عبادت عبد در ميان شهادت باشد و به بركت آن راز و نياز و عبادتش مقبول درگاه الهي قرار گيرد؛ زيرا پيامبر و ائمه عليهم السلام، واسطه فيض و شفاعت كننده بنده در نزد خداوند سبحان هستند. (برگرفته از كتاب زمزم راز به قلم نوريان.)
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید