این قسمت مربوط به داستان کسی است که بخاطر بی اطلاعی و از روی افراط فرزند رسول خدا را قضاوت کرده بود و با خود تصمیم گرفته بود فرزند پیامبر را به ظن خود هدایت کند و مردم را از طاغوت و امامی که ولیعهدی را قبول کرده بود آگاه کند، این حکایت زیبا را حتما بخوانید...
ادامه مطلب«عبدالله بن نافع» از خوارج بود و برای خود طرفداران و دار و دسته‌ای داشت، که با امام علی ـ علیه السلام ـ به خاطر کشتن خوارج نهروانی دشمن بود. روزی گفت اگر بر روی زمین کسی باشد که مرا قانع کند که علی ـ علیه السلام ـ در کشتن خوارج، بر حق بود، هر جا که باشد به محضرش می‌روم و تا آخر عمر مرید او می‌شوم..
ادامه مطلبروحيه ي خوارج، روحيه ي خاصي است. آنها ترکيبي از زشتي و زيبائي بودند و در مجموع به نحوي بودند که در نهايت امر در صف دشمنان علي قرار گرفتند و شخصيت علي آنها را «دفع» کرد نه «جذب». ما هم جنبه هاي مثبت و زيبا و هم جنبه هاي منفي و نازيباي روحيه ي آنها را که در مجموع روحيه ي آنها را خطرناک بلکه وحشتناک کرد ذکر مي کنيم:
ادامه مطلباِباضيـه، يا اَباضيـه، فرقهاي از خوارج منسوب به عبداللـه بن اباض تميـمي و از کهنترين فرق پيدا شده در بين مسلمانان هستند. با اين که اين فرقه در برابر اکثريت عظيم امت اسلامي گروه کوچکي بهشمار ميآيند، ولي از لحاظ تاريخي و شناخت اعتقادات فرق و مذاهب داراي اهميت بسيار هستند.
ادامه مطلبآنچه نويسنده را بر آن داشت تا درباره فرقه هاى خوارج (غير از اباضيه)[2] دست به قلم گرفته و گزارشى دقيق را از تاريخ و عقايد آنان به رشته تحرير در آورد، نبودِ متنى جامع و علمى در اين زمينه به زبان هاى فارسى و عربى است. در موارد متعدد براى ارجاع طلاب و دانشجويان به اثرى كه در عين اختصار ، علمى بوده ، تمام فرقه هاى مهم خوارج را در بر گيرد، راهى جز ارجاع به متون تفصيلى تاريخى يا آثار غيرعلمى وجود ندارد. متون فارسى ، كمتر به صورت تفصيلى به فرقه هاى خوارج پرداخته اند و از آنان به صورت گذرا ، مجمل و گاه با اغلاط فراوان ياد كرده اند. اين مقاله با اين انگيزه به تاريخ و عقايد فرقه هاى خوارج پرداخته تا نشان دهد كه خوارج هر چه تندروتر بوده اند ، زودتر از ميان رفته اند و اباضيه كه امروزه در عمان و ليبى و الجزاير حضور دارند ، از معتدل ترين آنان هستند ، اگرچه خود را از خوارج نمى دانند و در اين زمينه آثارى نيز منتشر كرده اند.
ادامه مطلبفرقه?هاي اهل سنت در مورد عصمت انبياء اختلاف دارند. گروهي از خوارج بنام ازارقه، عصمت را در انبياء نفي نموده و حتي كفر را از براي آنان جايز مي دانند. حشويه و اهل حديث قائل به جواز ارتكاب گناه كبيره براي انبياء چه قبل از بعثت و چه بعد از بعثت مي باشند.
ادامه مطلببعد از جنگ صفين، «خوارج» اعلام كردند كه هر كس مرتكب گناه كبيره شود، بايد توبه كند والّا كافر است.[1] عده‌اي در برابر اين افراط به دام تفريط افتاده و گفتند: ايمان امري قلبي و زباني است و عمل در آن نقشي ندارد و گناه هيچ ضرري به ايمان نمي‌رساند و مرتكب گناه چه كبيره، چه صغيره، مؤمن است.[2] اين عده كه در تاريخ به نام «مرجئه» شناخته شده‌اند در مورد انتخاب امام راه حلّ «اجماع» را پذيرفته بودند، مي‌گفتند: لازم نيست امام معصوم باشد[3] و بايد از حاكمي كه به اجماع انتخاب شده، اطاعت كرد، چه گناهكار و فاجر باشد، چه نباشد.
ادامه مطلبعد از شهادت امام علي ـ عليه السّلام ـ گروهي در دوره حكومت بني اميه بوجود آمدند كه به آنها سواد اعظم مي?گفتند. آنها در مقابل خوارج بودند: نه امامت علي و نه خلافت معاويه را پذيرفته بودند، كلمة مرجئه از ارجاء به معني تأخير انداختن و اميد بخشيدن آمده است.
ادامه مطلبپس از اينكه نتيجه جنگ صفين به حكميت و داوري كشيده شد، گروهي كه خودشان حكميت را به امام علي - عليه السلام - تحميل كرده، بودند، نسبت به آن معترض شده و از اردوي امام علي ـ عليه السلام ـ كناره گرفتند كه در تاريخ به خوارج مشهورند و چون بر اين عقيده بودند كه: فرماني جز فرمان خدا نيست «لا حكم الّا لللّه» به «محكمه اولي» يعني داوري خواهان نخست معروف شدند.
ادامه مطلبوهابيان انسان ها را مي کشند و آباداني را از بين مي برند و مسلمانان را از دم تيغ برّان مي گذرانند ـ به اين دليل و بهانه که آنها از ميت طلب شفاعت مي کنند و به پيامبر(صلي الله عليه وآله) و صالحان توسل مي جويند ـ در اين صورت همان افکار خشک و بسته خوارج در فهم اسلام، به ذهن تداعي مي کند.
ادامه مطلب
