هندوييسم hinduism

هندوييسم يکي از قديمي‌ترين دين‌ها‌ي غير الهي است که 2500 تا 4000 سال پيش از ميلاد‌، از تمدني در هند برخاسته است‌.
هندوييسم دين خدايان است که اساس آن اعتقاد بر يگانگي هر چيز است. اين کليت، برهمن ناميده مي‌شود. هندوها معتقدند هدف از زندگي اين است که ما درک کنيم بخشي از خدا هستيم که مي‌توانيم اين سطح حيات را ترک کرده و به خدا بازگرديم.
اين آگاهي حقيقي فقط با ورود به چرخه تولد‌، مرگ و زندگي که سمسره «samsara» خوانده مي شود امکان‌پذير است. موفقيت هرکس در اين راه با مقدار اعمال خوب و بدش «karma» ارزيابي مي‌شود و تعيين کننده تناسخ بعدي اوست. خدمت به ديگران و قرباني کردن، موجب ارتقاي درجه و تولد دوباره فرد در درجه بالاتر مي‌شود و انجام اعمال بد، او را به سطح پايين‌تر يا حتي به سطح يک حيوان تنزل مي‌دهد.

روزه در آيين هندو

هندوها معمولاً در روزهاي ماه جديد و جشن هايي مانند shivratri، durga puja و puja روزه مي گيرند. زنان شمال هند در روز karva chauth هم روزه مي‌گيرند.
نحوه روزه بستگي به خود فرد دارد. ممکن است روزه، امتناع از خوردن و آشاميدن هر نوع غذا يا نوشيدني براي مدت 24ساعت باشد، اما بيشتر شامل نخوردن غذاهاي جامد است و نوشيدن مقداري آب يا شير مجاز است.
هدف از اين روزه، افزايش تمرکز در مديتيشن ( يا عبادت براي تطهير) درون است و گاهي به عنوان دادن يک قرباني در نظر گرفته مي‌شود.

بوديسم

دين بودا برخاسته از آموزش هاي سيدارتا گوتاما است كه 535 سال پيش از ميلاد به ظهور رسيد و بودا نام گرفت .
بودايي‌ها به اصل تناسخ روح و چرخه حيات معتقدند، بدين صورت که هر کس روند تولد‌، زندگي و مرگ را مي‌پيمايد. پس از اين چرخه، اگر فرد وابستگي خود به جسم و علايق را رها کند مي‌تواند نيروانا ( nirvana ) را کسب کند.

روزه در آئين بودا

همه فرقه‌هاي اصلي بوديسم دوره‌هايي براي روزه دارند که معمولاً روزهاي چهاردهم ماه و ديگر روزهاي مقدس است. در آيين بودا، روزه به معناي خودداري از خوردن غذاهاي جامد است، ولي استفاده از برخي مايعات مانعي ندارد. روزه بودائيان روشي براي پاک‌سازي است.
راهبان بودايي تراوادين (theravadin) و تندايي (tendai) براي آزادسازي ذهن روزه مي‌گيرند‌. بعضي از راهبان بودايي کشور تبت، براي کمک به رسيدن اهداف يوگا ، نظير انرژي دروني‌، روزه مي‌گيرند.

لاماييسم

لاماييست‌ها در هر ماه روزهاي 14 و 15 و 29 و 30 تنها از غذاي آردي و چاي تناول مي‌كنند ولي پارسايان اين مذهب در طول اين چهار روز تا غروب آفتاب هيچ نمي‌خورند.

صابئين

صابئين يا مندائيان (پيروان حضرت يحيي) در روزهاي ويژه‌اي از سال كه آنها را مبطل مي‌نامند از خوردن گوشت، ماهي، تخم مرغ خودداري مي‌كنند. از جمله اين روزها 26 و 27 و 28 و 29 و 30 ماه سمبلتا، روزهاي ششم و هفتم ماه دولا و روز دوم ماه هطيا است.
آنها روزه واقعي را روزه‌دار بودن اعضا و جوارح آدمي مي‌دانند كه در كتاب كنزاربا يا صحف آدم مقدس‌ترين كتاب مندائي‌ها آمده است: «اي مومنان، براي‌تان گفتم كه روزه بزرگ فقط نهي از خوردن و آشاميدن نيست بلكه ديدگان‌تان را از نگاه‌هاي هيز و شيطاني و گوش‌هاي‌تان را از شنيدن حرف‌هايي كه مردم در خانه خود مي‌زنند برحذر داريد و زبان‌هاي‌تان را به گفتارهاي دروغ و ناپسند نيالاييد و ....