ناگهان صدايي از طرف محراب بلند شد و پاسخ مرا داد، من طاقت نياوردم و از هوش رفتم. معلوم شد كه تمام راه را در خدمت حضرت بقية اللّه عليه‏السلام بود، ولي كسي كه صداي آن حضرت را مي‏شنود از هوش مي‏رود چگونه طاقت دارد كه خود آن حضرت را ببيند، لذا مردمي كه آقا را نمي‏شناختند، حضرت را در راه مي‏ديدند. ولي خود او تنها از لذت مناجات با حضرت حجة بن الحسن عليهم السلام برخوردار بود.

خادم مي‏گويد: مرد شفايافته يك انگشتري طلا به دفتر هدايا داد و خوشحال رفت، مسجد خلوت بود، آخر شب هيئتي از تبريز به جمكران آمد و به عزاداري و نوحه‏خواني پرداختند و مجلس بسيار با حال و انقلاب و سوزناك بود، در اينجا من به ياد حرف آن برادر افتادم.»

گفتم: خير. گفت: بفرست. من پيشاني‏ام را به مهر گذاشتم و شروع به صلوات فرستادن كردم، ناگهان به فكرم رسيد كه ايشان مرا از كجا مي‏شناخت، و ناراحتي‏ام را مي‏دانست؟ بلند شدم ديدم هيچ ناراحتي ندارم.»   (اين قسمت به نقل از كتاب: مسجد مقدّس جمكران، تجليگاه صاحب الزمان عليه ‏السلام ، اثر سيد جعفر ميرعظيمي. )