پرسش ـ اخلاقم بسيار تند است. بسيار عصبي هستم. در جزيي‏ ترين مسائل خشونت به خرج مي‏دهم. نسبت به فرزندان و همسرم بسيار كم‏ حوصله ‏ام، به دليل ضعف اقتصادي هيچ‏گونه مشغوليات علمي ـ فرهنگي ندارم و از همه‏ چيز بي‏ بهره ‏ام، همه‏ روزه مجبورم در خانه باشم. از پدر و مادرم دور هستم. مشكلات روحي فراوان دارم؛ نگران آينده ‏ام و اضطراب دارم. عبادت خدا را دوست دارم و نهايتاً از مرگ و سؤالات شب اول قبر مي‏ترسم. خواهشمندم راهنمايي فرماييد.

2 . مطمئن باشيد كه با عصبانيت و خشم و كم‏ حوصلگي نه تنها مشكلات شما حل نخواهد شد، بلكه روز به روز بيشتر نيز مي‏شود؛ چون خشم ـ بر اساس روايات ائمه(ع) ـ آتشي است شيطاني كه نخست جان و دل انسان خشمگين را مي‏سوزاند و سياه مي‏كند و سپس خانه و زندگي او را به جهنّمي پرعذاب تبديل مي‏كند.    (اخلاق در خانواده، ص 213.)

بنابراين با توجه به اينكه طبق گفته خودتان عبادت خداوند را دوست داشته و از مسائل بعد از مرگ هراس داريد، روش عاقلانه آن است كه با اخلاق نيك و فرو بردن خشم خويش، خشم خداوند را از خود دور نموده و رحمت الهي را به سوي خويش جلب كنيد؛ چنان كه در روايتي مي‏خوانيم: از حضرت عيسي(ع) پرسيدند كه چه چيزي سخت‏تر است؟ فرمود: خشم خداي بزرگ، گفتند: به چه چيز از خشم خدا درامان بمانيم؟ فرمود: به نگهداشتن خشم خويش.    (اخلاق خانواده، ص 206.)  
پيامبر اكرم(ص) در اين زمينه فرموده است:
هر كس خشمش را نگه دارد، خدا عذابش را از او نگه خواهد داشت.   ( همان، ص 207.)   

3 . زندگي انسان همانند درياست، گاه طوفاني و موّاج و گاه آرام. هيچ‏گاه نبايد فكر كنيد كه زندگي‏تان خالي از مشكلات و فراز و نشيب باشد. قدرت اراده انسان آن چنان بالاست كه در صورت به كارگيري درست آن، مي‏تواند بر موج‏ هاي سنگين زندگي سوارشده و خود را به ساحل نجات برساند.

مشكلات اقتصادي و...براي بسياري از مردم كم و بيش وجود داشته و دارد، ولي اين گونه امور نبايد سبب عجز و زبوني اراده انسان شده و او را از كشف ارزش‏ها و توانايي‏هاي دروني‏اش محروم كند. باور داشته باشيد كه در سايه توكّل به خداوند و بهره‏ گيري از توانمندي‏ هاي خويش و برنامه ‏ريزي درست مي‏توانيد بر مشكلات فائق شده و كانون خانواده ‏تان را هميشه گرم نگه داريد.
4 . نگراني شما از آينده قطعاً بي اساس و از روي غفلت است. در اين باره توجه شما را به روايتي از امام صادق(ع) جلب مي‏كنيم كه فرمود:
روزها سه گونه‏اند: روزي كه گذشته و ديگر به‏دست نمي‏آيد، روزي‏كه مردم در آن به سر مي‏برند و شايسته است كه آن را غنيمت شمرند، و فردا كه آرزويش را دارند.    (بحارالانوار، ج 75، ص 238.)