پرسش . در كتاب گناهان كبيره آمده است كه اگر به شخصي كه نمازهايش را نمي‏ خواند غذا يا آب بدهيد گناه است و در جاي ديگر روايت كرده است وقتي حضرت ابراهيم عليه ‏السلام غذاي خود را با يك گبر نخورد، توبيخ شد. وجه جمع اين روايات چيست؟
پاسخ: اگر انساني در حال اضطرار افتاده و گرسنگي يا تشنگي بر او فشار آورده است، چه گبري باشد چه غير آن چه تارك الصلاة باشد چه غير آن، فرمان اسلام اين است كه بايد او را نجات داد. پس اگر انسان گرسنه‏اي را ديده‏اي كه مي‏داني نماز نمي‏خواند، طبق اين فرمان بايد براي رفع اضطرار او اقدام كرد. امّا حكم ديگري در اسلام وجود دارد كه از معاشرت و هم غذا شدن با كسي كه نمازهايش را نمي‏خواند، نهي شده است. در خصوص تارك نماز بايد نهي از منكر نمود يكي از روش‏هاي نهي از منكر، دوري گزيدن از اوست تا او بفهمد علت اينكه با وي گرم نمي‏گيري نماز نخواندنش است.
وجه جمع ديگر آن است كه گاهي گبري مقيد به احكام ديني خود است، در مقابل مسلماني كه به نمازش تعبد ندارد. آن گبر را مي‏توان تحمّل كرد ولي اين مسلمان بي‏نماز را نمي‏توان پذيرفت؛ چنان‏كه در جامعه اسلامي گروه‏هاي اقليت به مسلك خود عمل مي‏كنند و جان و مالشان و عرضشان محترم است. بلكه تحت حمايت نظام اسلامي‏اند؛ درحال ي‏كه بنابر احكام اسلامي، شخص تارك نماز گنهكار است و بايد تنبيه شود و اگر او به صورت علني اعلام كند كه نماز را قبول ندارد به دليل رد ضروري دين مرتد شناخته شده، محكوم خواهد شد.
خلاصه آنكه غذا ندادن به شخص بي‏نماز به معناي ترك مراوده و معاشرت  با اوست تا به اين ترتيب به زشتي عمل خويش آگاه گردد و منظور اين نيست  كه آنقدر به او غذا رسانده نشود تا بميرد. ترك مراوده نوعي تنبيه براي فرد بي نماز است.