پرسش. پدر و مادرم نماز را سبك مي‏ شمارند و بيشتر اوقات، صحبت‏ هايشان غيبت است و من هم مجبور به گوش دادن هستم تا آنها ناراحت نشوند و تذكر دادن هم موجب ناراحتي خاطر آنهاست. تكليف چيست؟
پاسخ: حكم صريح قرآن آن است كه در فرمان‏هاي مخالف حكم الهي نبايد از پدر و مادر اطاعت كرد.    (لقمان 31، آيه 15.)    غيبت كردن مورد نهي الهي است كه به خوردن گوشت برادر مرده تشبيه شده است.    (حجرات 49، آيه 12.)    همچنين گوش دهنده به غيبت در حكم غيبت كننده است.    (تميمي آمدي، غررالحكم ودررالكلم، قم، دفتر تبليغات، 1366 ش، ص 222.)   اينكه نبايد به غيبت گوش داد به اين معنا نيست كه در رفتارمان با پدر و مادر روش نامناسبي داشته باشيم بلكه با شوخي و مهرباني هم مي‏توان  به راحتي موضوع بحث را عوض كرد. پس توصيه مي‏شود به جاي اينكه در مقابل آنها بايستي و با اخم و تشر رفتن از غيبت نهي كني ـ كه فايده هم ندارد ـ با آرامش و محبت و احترام وظيفه خود را كه امر به معروف و نهي از منكر انجام دهي؛ چنان كه سيره ائمه معصوم عليهم ‏السلام چنين بوده است. در داستان مشهور آمده است كه امام حسن و امام حسين عليهم السلام وقتي ديدند كه پيرمرد وضويش را اشتباه مي‏گيرد نه به دليل كمي سنّ خود از امر به معروف دست برداشتند  و نه بي‏احترامي كردند و موجب ناراحتي او شدند بلكه با روشي تربيتي و با طرحي جالب او را به داوري فراخواندند تا قضاوت كند كدام يك وضو را به درستي انجام مي‏دهند و با اين روش به او فهماندند كه وضوي خود را به درستي انجام نداده است.    (بحارالانوار، ج 43، ص 319.) 
نكته تربيتي اين داستان آن است كه براي نهي پدر و مادر از غيبت، به كار بردن روش صحيح، همراه با رأفت و محبت موفق‏تر و مؤثرتر خواهد بود. اگر فرزند بتواند قدرت ايمان و علم و آگاهي خود را ثابت كند، پدر و مادر حاضرند در فضائل اخلاقي از او تقليد كنند و به نصايح او گوش كنند.