پرسش. اگر شخصي از ارتكاب گناهي منزجر باشد كه آن گناه در جمع خانواده يا دوستان رواج دارد و توانايي اعتراض يا جدا شدن از آنها را ندارد، تكليف چيست؟
پاسخ: چنين شخصي اگر خودش اهل آن گناه نباشد و از رفتار ديگران كه مرتكب آن گناه ميشوند ناراحت ميشود، گناهي بر او نيست مگر آنكه شرايط امر به معروف و نهي از منكر فراهم باشد. در اين صورت وظيفه اوست كه امر به معروف و نهي از منكر كند. اما اگر شرايطش مهيا نبود يا تأثيري نداشته، و امكان هجرت و ترك محل نيز وجود نداشت، اين تكليف از او ساقط است. البته در مورد عدم امكان ترك محل ميتوان بحث كرد كه بعيد به نظر ميرسد منزل مستقل ديگر يا در كنار اعضاي ديگري از خانواده وجود نداشته باشد؛ هر چند در اين كار، دچار سختي و مشكلاتي شود.نكته اخلاقي بحث آن است كه گناه، ريشه و هويت انساني را تهديد ميكند به ويژه تحميل عملكرد خويش به افراد ديگر خانواده كه قصد حفظ عقايد و باورهاي ديني خود را دارند، گناه ديگري است. پس به بزرگترها به خصوص پدر و مادر توصيه ميشود كه از گناه بپرهيزيد و ديگران را از آن نهي كنيد و در صورتي كه شيطان در شما نفوذ كرده، قصد گناهي را كردهايد دستكم حقوق ديگران را رعايت كرده، آنها را دچار و آلوده به گناه نكنيد.
نكته آخر به صورت مصداقي عرض شود كه اگر گناه به صورتي است كه حضورش در آن خانه برابر با شركت در گناه است و فرض بر آن است كه نميتواند خانه را ترك كند مثل اينكه موسيقي مبتذل پخش ميكنند، چاره در جدا شدن عملي در همان فضاي خانه است. هم صدايي با آنهايي كه مرتكب گناه ميشوند عقوبت دارد و بايد ترك شود و اين، غير از حضور در فضاي مشترك است. در مورد مثال مذكور به اتاقي ديگر برود يا گوش خود را بگيرد يا حواس خود را به كاري ديگر متمركز كند و به هر حال گوش نكند. شنيدن بدون اراده غير از گوش دادن و لذت بردن است. خلاصه آنكه تحت تأثير فضا قرار نگيرد بلكه تا آنجا كه ميتواند جوّ را تغيير دهد.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید