پرسش : فرق بين گفتن ذكر با زبان و يا گذراندن در دل چيست؟ و چرا خداوند ميفرمايد با زبان ذكر گفتن دعا مستجاب ميشود؟
پاسخ: اصل ذكر در واقع همان ذكر قلبي است، اينكه انسان قلباً به ياد خداوند باشد آثارش هم در اعمال انسان ظاهر ميشود. وقتي كه گناهي پيش ميآيد انسان با ياد خدا از آن گناه منصرف ميشود. اين ذكر عملي و واقعي و دروني ميباشد. يا با ياد خدا، حالت شكر و سپاس و حالت عبادت دارد. پس اصل ذكر در واقع همان ذكر قلبي و دروني ميباشد و اينكه انسان به زبان ذكر ميگويد در واقع ميخواهد آنچه كه در قلب ميباشد با زبان بيان كند. وقتي ميگويد: اللّه اكبر، يعني من قلباً باور دارم كه خداوند بزرگتر از آن است كه توصيف شود. حالا آن باور قلبي را با زبان هم بيان ميكنم و لذا به اين اذكار معمولاً ورد ميگويند به جاي ذكر؛ ولي اين هم بخشي از ذكر ميباشد. اينكه سؤال كردند آيا آن هم ذكر ميباشد؟ جوابش مثبت است. به ذكر قلبي هم ذكر ميگويند و در واقع ذكر اصلي همان است، اين ورد هم در واقع بيانگر همان ذكر ميباشد و تجلي آن ذكر است.و اين نكته را هم بايد توجه كرد كه به هر حال كسي كه مشغول ورد گفتن ميباشد، خواهي نخواهي كمي توجه دارد. به اين صورت نميباشد كه انسان مطلقاً غافل باشد و بالمرّه بيتوجه ورد بگويد. بنابراين كسي كه با زبان مشغول ورد ميباشد اجمالاً مشغول ذكر هم ميباشد. قرآن نيز ذكر ميباشد كه در خود قرآنهم اشاره شده ولي به اين صورت نميباشد كه با مطالعه و گذراندن در قلب آثارآن هويدا شود. بنابراين قرائت قرآن با مطالعه كردن حاصل نميشود. البته خود مطالعه كردن قرآن هم نوعي ذكر ميباشد و انسان هنگامي كه كلام خداوند را ميخواند به ياد خداوند ميافتد اما اسم آن تلاوت يا قرائت قرآن نميباشد كهخود قرائت آداب و رسومي دارد كه بايد رعايت شود.
راجع به ذيل پرسش بايد گفت: هرچند از آداب دعا، تسبيح و تقديس الهي را قبل از دعا گفتن و همچنين خواسته را بر زبان آوردن است، اما هيچ كدام ازاين امور شرط استجابت نيست كه بدون آنها امكان اجابت دعا نباشد.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید