پرسش : اگر شخصي در محيط و خانواده ‏اي باشد كه گناهي را انجام مي ‏دهند و اوحتي اجازه اظهار نظر ندارد، چه برسد كه بخواهد جلوي آن گناه را بگيرد، و فرد هم در آن محيط هيچ پناهگاه ديگري نداشته باشد، و نتواند از آن خانه بيرون برود، تكليف آن شخص چيست كه در گناه اطرافيانش سهيم نشود؟    
 
پاسخ: چون خود ايشان اهل اين گناه نيستند پس گناه آنها را به حساب ايشان نمي‏ نويسند، مگر اينكه ايشان در شرايط امر به معروف و نهي از منكر قرار داشته باشد كه در اين صورت تكليفش نهي از منكر است. ولي از ظاهر سؤال برمي ‏آيد،كه اين شرايط هم جمع نيست، چون ظاهراً نهي از منكر ايشان هم تأثيري درافراد ندارد. البته اينكه فرمودند: امكان هجرت نيست، اين امر بيشتر عنايت مي‏خواهد. چه مشكلي دارد كه انسان خيلي محترمانه با پدر و مادرش صحبت كند و بگويد كه من از اين گناهي كه در خانه مي‏شود ناراحت هستم و با اجازه شما و يابدون اجازه شما چون يك امر واجب در كار مي‏باشد مي‏خواهم بروم جاي ديگري زندگي كنم؟ و بنده توصيه‏اي براي پدر و مادران عزيزي كه چنين محيط هايي برايفرزندانشان ايجاد مي‏كنند، دارم و آن اين كه، حالا بر فرض كه خداوند را همقبول نداشته باشيد، و دين و معاد را قبول نداشته باشيد، سعادت خودتان را كه مي‏ خواهيد، سعادت فرزندانتان را كه مي‏خواهيد! گناه ريشه انسان را نابود مي‏كند، يعني هويت انساني را مي‏سوزاند. خوب چرا بايد فضا را آنقدر تنگ كنيد كه فرزند شما كه متدين مي‏باشد، احساس كند كه دارد در جهنم زندگي مي‏كند؟ وبه همين دليل توصيه مي‏كنم آن پدران و مادران عزيز هم مقداري تجديد نظر كنند. اگر آنها مي‏خواهند مرتكب گناه شوند و شيطان آنها را گمراه كرده است،ديگر فضا را براي ديگران فراهم نكنند، كه هم بار گناه خودشان بر دوششان باشد و هم بار گناه ديگران. به هر حال برحسب آنچه كه در سؤال آمده، بر گردنايشان هيچ تكليفي نيست، ولي بايد خودشان در آن گناه شركت نكنند. مثلاً اگر نواري گذاشته مي‏شود گوش نكنند. گوش نكردن با نشنيدن فرق دارد، اگر بدوناراده بشنود ايرادي ندارد و يا نگاه نكنند و... .