پرسش : اگر از كسي غيبت كنيم و او هم پشت سر ما سخن بگويد، آيا با هم مساوي هستيم و ديگر گناهي گردن ما نيست؟    
پاسخ: اولاً غيبت حق اللّه‏ هم هست. از گناهان كبيره است. بله اگر مفسده نداشته باشد، انسان بايد از غيبت شونده عذرخواهي كند و حلاليت بطلبد. اما اگر مفسده داشته باشد يا غيبت به او نرسيده باشد، حلاليت طلبيدن هم لزومي ندارد. اما در درجه اول غيبت حق اللّه‏ است. اينگونه نيست كه بگوييم او حقي ازما ضايع كرد و ما هم حقي از او، پس سر به سر شديم! خير هر دو حق خدا را ضايع كرده‏اند و به گردن هر دو حق خدا هست و گناه كبيره مرتكب شده‏اند كه بدون توبه آمرزيده نمي‏شود.
نكته دوم اينكه، مثل آن است كه بگوييم نامحرم به من نگاه كرد من هم به او نگاه مي‏كنم تا سر به سر شويم. يا مثلاً كسي به حق ما درازدستي كرد ما هم بهحق او درازدستي مي‏كنيم! خير، اين‏گونه نيست، اين منطق درستي نيست. حقيقتآن است كه گناه را با گناه نمي‏توان دفع كرد. در مورد گناه انسان بايد با كرامت برخورد كند و نهي از منكر كند، اگر كسي از او غيبت كرد، بگويد غيبت مرا نكن كهبه گناه بيفتي، نه اينكه اين هم غيبت كند كه هر دو به گناه بيفتند.
بنابراين اينكه كسي از ما غيبت كرد ما هم از او غيبت كنيم تا مساوي شويم،اينجا هر دو گناه كرده ‏ايم و هر دو مستوجب عذاب شده‏ايم و آن تعبيري كه قرآناز ملكوت غيبت دارد مي‏رساند كه هر دو خود را ممسوخ و نابود كرده‏ايم:
 
أَيُحِبُ أَحَدُكُمْ أَن يَأْكُلَ  لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوهُ (حجرات: 12)
ملكوت غيبت كردن، خوردن گوشت مرده برادر انسان است. نمي‏شود گفت چون او خورده، من هم بايد بخورم. خير، او اشتباه كرده ما بايد جلوي اشتباه او رابگيريم نه اينكه ما هم مرتكب همان اشتباه شويم با توجه به اينكه به قبح آن هم آشنا هستيم كه قبيح ‏تر هم هست.

خلاصه اينكه اين حق اللّه‏ است و گناه كبيره، و ضمناً گناه را با گناه نمي‏توان دفع كرد.