می‌نویسند «در کشورهای اسلامی، دنبال روزه‌خوار می‌گردند تا مجازاتش کنند، اما دنبال گرسنه نمی‌گردند تا سیرش کنند.» می‌گویند «جلوی گرسنه‌های بیچاره در طول سال هرچه قدر غذا بخوری مشکلی نیست، اما جلوی روزه‌دارانی که خودشان انتخاب کردند چیزی نخورند، نباید غذا بخوری!»
می‌گوییم:

1. چه کسی گفته جلوی گرسنه غذا خوردن مشکلی ندارد؟! همان پیامبر که دستور به روزه گرفتن را آورده، همو هم فرموده که «سیر بودن در کنار گرسنه مسلمانی نیست.» و حتی در روایتی دیگر با لحنی شدیدتر به این موضوع اشاره شده که «هر كه در حال خوردن غذا باشد و جاندارى او را بنگرد و وى او را شريك غذاى خود نكند، به دردى بى‌درمان گرفتار مى‌آيد.»1 اصلاً یک فلسفه روزه این است که تمرین کنیم جلوی گرسنه غذا نخوریم و یک فلسفه مجازات روزه‌خوار هم این است که بداند جلوی گرسنه غذا خوردن زشت و نارواست و مستوجب مجازات.

2. چه کسی گفته دنبال گرسنه نمی‌گردیم؟ اتفاقاً مسلمانان برای فطریه دادن، برای صدقه، برای زکات، برای افطار دادن و... دنبال فقرا می‌گردند.

3. چه کسی گفته مسلمانان دنبال روزه‌خوار می‌گردند تا مجازاتش کنند؟ آن‌چه مستحق مجازات است تظاهر به روزه‌خواری است نه خود روزه‌خواری ... تظاهر یعنی عملی که با قصد آشکار کردن صورت بگیرد و طرف عمد داشته باشد که بگوید من روزه‌خوارم.

4. راستی کمی انصاف! کسی که ساعت‌ها گرسنگی می‌کشد، حال گرسنه‌ها را بیشتر می‌فهمد یا کسی که پیوسته می‌خورد و می‌آشامد؟ کدام‌یک حق دارد  دم از فقرا بزند: روزه‌دار یا روزه‌‌خوار؟ آن‌که از شکم دست می‌کشد یا آن‌که به شکم‌چرانی خود می‌بالد؟ التماس انصاف!

پی نوشت:
1. مَنْ أَكَلَ وَ ذُو عَيْنَيْنِ يَنْظُرُ إِلَيْهِ وَ لَمْ يُوَاسِهِ اُبْتُلِيَ بِدَاءٍ لاَ دَوَاءَ لَهُ (تنبيه‌الخواطر و نزهة‌النواظر، ج1، ص47)