آقا حضورشان در آنجا (جبهه) پشتيباني محکمي در واگذاري امکانات جنگي به سپاه و بسيج بود و باعث دلگرمي و تقويت روحيه فرماندهان جبهه‌هاي جنگ و رزمندگان بود. بني‌صدر خيلي تلاش مي‌کرد تا نيروهاي سپاه و بسيج را تضعيف کند اما «آقا» با همه وجود از آنان دفاع مي‌کردند نکته مهم اين که «آقا» با شجاعت و شهامت در خطوط مقدم شرکت مي‌کردند و همچون يک رزمنده اسلحه به دوش مي‌گرفتند و دشمن را تعقيب مي‌کردند عکسها و تصويرهايي که از آن زمان باقي است همه خود گوياي اين مطلب است. به نظر من حساس‌ترين فراز جنگ، آن موقعي بود که آقا به حضرت امام عرض کردند: من اجازه مي‌خواهم که به عنوان رئيس جمهوري و امام جمعه تهران به جبهه‌هاي جنگ بروم سرانجام با اصرار اين اجازه را گرفتند. در آن موقع دشمنان ما عراقي‌ها را با تمام امکانات حمايت مي‌کردند ما در محاصره اقتصادي بوديم، فشارهاي رواني و بمبارانهاي شهرها وجود داشت و بخشي از جبهه‌هاي جنگ مثل فاو و کربلاي4 و منطقه شلمچه، جزيره مجنون و حلبچه به دست عراقيها افتاده بود. خلاصه، وضعيت حساسي بود با آمدن مقام معظم رهبري که در آن موقع رئيس جمهور بودند همه ائمه جمعه کشور عازم جبهه شدند و سيل عظيمي از جوانان مؤمن به جبهه رو آوردند به طوري که براي تدارکات آنها با مشکل مواجه شده بوديم اما پشتوانه‌هاي مردمي بسياري از مشکلات را در تدارکات نيروهاي اعزامي کم کرد. اين يکي از فرازهاي حساسي بود که مقام معظم رهبري در جبهه حضور پيدا کردند و همين حضور و روحيه دادن ايشان باعث شد که ما بلافاصله عملياتهايي را عليه عراق ادامه داديم. اين حضور سرنوشت‌ساز را نبايد دست کم گرفت. بلکه بايد روي آن تأمل کرد و شرايط آن موقع را تجسم نمود که ما چه وضعيتي داشتيم و روحيه‌ها چگونه بود و با حضور ايشان روحيه‌ها به چه سمت و سويي قوت گرفت در مدتي که ايشان در جبهه تشريف داشتند به لشگرها و تيپ‌هاي سپاه و ارتش سرکشي مي‌کردند و براي هم سخنراني مي‌کردند و وضعيت سياسي و نظامي آن موقع را تبيين مي‌کردند در آن صحبتها مطالب را بدون واسطه از طرف امام مطرح مي‌کردند. يک روز عصر هم براي نماز مغرب و عشا به لشگر19 فجر از استان فارس ( که فرماندهي آن به عهده حقير بود) آمدند و در سيل عظيم رزمندگان لشگر سخنراني فرمودند بعد هم به داخل دفتر فرماندهي لشگر آمديم و شوراي لشگر با ايشان جلسه گذاشتند، فرماندهان لشگر سوالهاي خود را مطرح کردند و مقام معظم رهبري پاسخهاي قانع‌کننده‌اي به آنان دادند و با اين پاسخها علل پذيرش قطعنامه 598 و چگونگي ادامه دفاع را تبيين کردند که اين صحبتها براي ما و همه فرماندهان راه‌گشا و روحيه دهنده بود.