اين يک مشکل عمومي است که کسي نميتواند ادعا کند آن را تجربه نکرده است. حرص به پُرخوري در نهاد همه ما وجود دارد، مثل خيلي از صفات بد ديگر. البته عوامل خارجي هم ميتوانند قضيه را بدتر کنند که در اين مطلب نگاهي داريم به بعضي از اين عوامل؛ اما به هر حال، اصل ماجرا اراده آدمي است که بايد بتواند جلوي شکمش را بگيرد.

«پيش از سير شدن کامل دست از غذا برداريد.» اين کلام با ارزش پيامبر اکرم(ص) همين را ميگويد. در روزگار مدرن ما هم هيچ متخصص تغذيه باسوادي نميشود پيدا کرد که با اين اصل مخالف باشد.

خالق متعال طوري انسان را خلق کرده که براي زنده ماندنش، بايد سيستمهاي زيادي به طور مداوم کار کنند. بيشتر اين سيستمها، مثل گردش خون، سيستم عصبي و تنفسي به طور خودکار عمل ميکنند.

ديگر روزي نيست که بالاخره به نحوي تلويزيون، راديو، مطبوعات و... دکترها درباره فشارخون و کلسترول بالا هشدار ندهند. بعد از شنيدن اين هشدارها، بيشتر ما با ترس به خودمان قول ميدهيم که ديگر شکممان را نگه داريم. اما فقط بو يا قيافه ي يک بشقاب غذا ميتواند همه رشته ها را پنبه کند. اشتها، ترس ما را از بين مي برد.

نقش ژنها را هم نبايد فراموش کرد. غدد و هورمونها هم که در همه اعمال حياتي نقش دارند. احساس گرسنگي و سيري محصول يک مکانيسم بسيار پيچيده هستند.

استفاده از تصويرهاي MRI نشان ميدهد كه الگوي فعاليت مغز انسان وقتي غذاي مورد علاقه اش را ميبيند، با وقت ديدن غذايي که دوست ندارد، اساسا متفاوت است. بدن ما قبل از اينکه غذا را به دهان بگذاريم، به خاطر شکلش به آن واکنش نشان ميدهد؛ براي همين است که آب دهانمان با ديدن قورمه سبزي مامان راه ميافتد.

کربوهيدراتهاي تصفيه شده نيز اشتها را افزايش مي دهند. منظور از کربوهيدراتهاي تصفيه شده، مواد نشاستهاي مانند گندم و برنج هستند که سبوس و غلاف آنها جداشدهاست. چند ساعت بعد از خوردن يک وعده غذاي حاوي اين مواد - مثل نان سفيد يا ماکاروني تهيه شده از آرد سفيد - بدن ممکن است دوباره احساس گرسنگي کند؛ براي اينکه اين غذاها باعث افزايش ترشح انسولين و کاهش قند خون ميشوند. پايين آمدن قند خون اشتها را افزايش مي دهد.