ماده 1- به موجب این قانون كلیه مراكز تخصصی درمان ناباروری ذی صلاح مجاز خواهند بود با رعایت ضوابط شرعی و شرایط مندرج در این قانون نسبت به انتقال جنین های حاصله از تلقیح خارج از رحم زوجهای قانونی و شرعی پس از موافقیت كتبی زوجین صاحب جنین به رحم زنانی كه پس از ازدواج و انجام اقدامات پزشكی، نا باروری آنها (هریك به تنهایی یا هر دو) به اثبات رسیده اقدام نمایند.
ماده 2- تقاضای دریافت جنین اهدایی باید مشتركاً از طرف زن و شوهر تنظیم و تسلیم دادگاه شود و دادگاه در صورت احراز شرایط ذیل مجوز دریافت جنین را صادر می كند:
الف- زوجین بنا به گواهی معتبر پزشكی، امكان بچه دار شدن نداشته باشند و زوجه استعداد دریافت جنین را داشته باشد.
ب- زوجین دارای صلاحیت اخلاقی باشند.
ج- هیچ یك از زوجین محجور نباشند.
د- هیچ یك از زوجین مبتلا به بیماریهای صعب العلاج نباشند.
هـ- هیچ یك از زوجین معتاد به  مواد مخدر نباشند.
و- زوجین بایستی تابعیت جمهوری اسلامی ایران را داشته باشند.
ماده 3- و ظایف و تكالیف زوجین گیرنده جنین و طفل متولد شده از لحاظ نگهداری و تربیت و نفقه و احترام نظیر وظایف و تكالیف اولاد و پدرو مادر است.
ماده 4- بررسی صلاحیت زوجین متقاضی در محاكم خانواده، خارج از نوبت و بدون رعایت تشریفات آیین دادرسی مدنی صورت خواهد گرفت و عدم تایید صلاحیت زوجین قابل تجدید نظر می باشد.
ماده 5- آیین نامه اجرائی قانون ظرف مدت سه ماه توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكی با همكاری وزارت دادگستری تهیه و به تصویب هیات وزیران خواهد رسید.