پرسش . چرا حضانت و سرپرستي اطفال به پدر واگذار مي‏شود، مگر مادر عاطفه ندارد و يا اطفال به مادر و محبت‏هاي روحي مادر نياز ندارند؟

در حكم «نگه‏داري بچه توسط پدر» هيچ مشكل عقلي وجود ندارد؛ بلكه مصلحت‏هاي مهمي نيز در نظر گرفته شده است. اسلام حق نگه‏داري دختر را تا هفت ‏سالگي و پسر را تا دو سالگي به مادر داده است؛ يعني، اگر مادر مايل باشد مي‏تواند پسر يا دختر خود را تا اين سن‏ها (با پرداخت هزينه آن توسط مرد)نگه‏داري كند و بعد از آن متوقف بر توافق طرفين است. در اين حكم هم مراعات مسائل تربيتي و عاطفي شده است؛ چرا كه اوج نياز عاطفي به محبت مادر در اين سن‏ها است و هم مراعات مصلحت زن؛ چرا كه اگر نگه‏داري بچه‏ها هميشه بر عهده زن مي‏بود، در تشكيل زندگي و ازدواج مجدد وي مشكلات فراواني ايجاد مي‏گشت و مسلماً صلاح يك زن نيست كه با اولين شكست در زندگي خود، براي هميشه از داشتن يك زندگي گرم و پُرمحبت محروم بماند و متحمل سختي‏ها و دشواري‏هاي فراوان گردد. انتساب فرزند به پدر و مادر از نظر شرعي يكسان است چنانكه قرآن مجيد فرزندان حضرت زهرا عليه السلام را به پيامبر منسوب مي‏نمايد. با آنكه اين انتساب از طرف مادر است (آيه مباهله و ابنانا وابناكم). همچنين عيسي عليه‏ السلام را فرزند ابراهيم عليه‏ السلام مي‏داند حال آنكه انتساب او از طريق مادر است. بنابراين انتساب به هر دو يكسان است گرچه رسم امروزه جامعه و اعتبارات فعلي آن است كه فاميل را از پدر مي‏گيرند.   (برگرفته از كتاب پرسش و پاسخ دانشجويي، ج 7، ص 240.)