منشا جوز هندي از از شرق اندونزي و شرق هند در جزاير ملوک است و در آن مناطق يکي از پايــــه هاي اقتصاد به شمار مي رود. از جوز هندي در اين مناطق به صورت خشک شده و بيشتر براي چاشني غذا استفاده مي شود. در واقع بايد گفت پوسته ي خشک شده ي اطراف دانه در جوز هندي لذيذترين چاشني براي غذا به کار مي رود که البته مقادير زياد آن موجب ايجاد حالت رخوت و سستي و سپس اعتياد به ماده ي آلکالوئيدي آن مي شود.
جوز هندي درختي است دوپايه، به ارتفاع 8 تا10 متر و داراي برگهاي دائمي که در جزائر ملوک به صورت وحشي مي رويد. شکل ظاهري آن بي شباهت به درخت نارنج نيست زيرا بر روي شاخه هاي متعدد آن برگهايي متناوب، ساده، کامل، موجدار، بيضوي، نوک تيز، بدون استيبول و چرمي شبيه برگ درخت نارنج به وجود مي آيد. سطح فوقاني پهنک برگ به رنگ سبز تيره ولي سطح تحتاني آن روشن تر و به رنگ سبز مايل به سفيد است. در طول شاخه هاي آن گلهاي نر و ماده بر روي دو پايه به وجود مي آيد.
گلهاي نر آن داراي پوششي ضخيم، گوشتدار و منقسم به سه قسمت نوک تيز اند و به صورت مجتمع بر روي شاخه قرار مي گيرند. در گلهاي ماده نيز پوششي شبيه گلهاي نر وجود داردو داراي يک تخمدان تک خانه است که از لقاح آن يک ميوه ي سته شبيه هلو و محتوي دانه هاي بيضوي محصور در يک پوشش گوشتي و قرمز رنگ تبديل مي شود.
قسمت مورد استفاده ي اين درخت دانه و پوشش اطراف آن است. بهره برداري از اين درخت معمولاٌ از پايه هاي 7 ساله شروع مي شود و در سن 25 سالگي نيز حداکثر مقدار ميوه از آن به دست مي آيد و چون در تمام سال ميوه بر روي درخت وجود دارد در هر فصلي مي توان از درخت بهره برداري به عمل آورد. ولي بهترين موقع زماني است که هنوز ميوه ها در حال باز شدن باشند. ميوه ي رسيده ي گياه پس از باز شدن دانه هايي خارج مي سازد که درون محفظه اي به رنگ قرمز نهفته مي باشند. دقت در وضع دانه ي گياه نشان مي دهد که ارتباط دانه با محفظه ي مذکور منحصراً از راه قاعده ي آن است. هر دانه را نيز از خارج پوسته ي سختي به رنگ قهوه اي که داراي شيارهاي عميق منشعب از قاعده است، در بر مي گيرد.
اگر پوسته ي سخت دانه از آن جدا شود، مغز آن ظاهر مي گردد که سطحي چين خورده دارد و وجموعاً به رنگ خاکستري جلوه مي نمايد. بوي آن مخصوص و طعمش تند روغني معطر و بسيار مطبوع است.
پس از چيدن ميوه ها دانه هاي محصور در پوشش خارجي را در آب نمک مي خيسانند و پس از آن که با اين عمل پوشش خارجي دانه (Macis) از آن جدا گرديد، دانه ها را بر روي شاسي ها تحت اثر گرماي ملايم به نحوي که به خوبي تهويه گردند قرار مي دهند و مرتباً هر دو روز يک بار آنها را زير و رو مي کنند. با اين روش در طي مدت دو ماه مغز درون دانه از پوسته ي آن ازاد مي گردد (بر اثر خشک شدن و از دست دادن آب). در اين هنگام با قطعه چوب سبک وزني ضربات ملايم بر روي پوسته ي آن وارد مي آورند و مغز دانه را از پوسته جدا مي سازند.
ترکيبات شيميايي- دانه ي گياه که موسکاد ناميده مي شود داراي آميدون، مواد آلبومينوئيدي، مواد چرب جامد به مقدار 35 تا 40 درصد، اسانس 8 تا 15 درصد و رزين است.
اسانس موسکاد مايعي بيرنگ با کمي تمايل به زردي داراي بوي معطر و طعم گرم و سوزاننده است. در ترکيب آن نيز مخلوطي از پنين، کامفن راست (80درصد)، ديپانتن، الکلهاي ترپني، کمي اوژنول، سافرانين، ميريستين و... يافت مي شود.
بوردو موسکاد ماده ي چرب مغز دانه ي گياه است که براي تهيه آن مغز دانه ها را به صورت گرد در آورده بر روي غربال مويي مي گسترانند و تحت اثر بخار آب قرار مي دهند تا مواد چرب آن به حالت مايع و قابل استخراج در آيد. سپس آن را به سرعت تحت اثر فشار صفحات آهني سفيد که قبلاً به علت قرار گرفتن در آب جوش کاملاً داغ شده است قرار مي دهند. چون ماده ي روغني که تحت اثر فشار صفحات آهني گرم از گرد دانه خارج مي شود مقداري آب همراه دارد. براي خارج شدن آب از روغن ظرف محتوي آنها را خنک مي نمايد به حدي که آب درون آن سرد شده و جدا شدن روغن از آب ميسر مي شود. صاف کردن روغن به دست آمده نيز بايد در دماي 100 درجه صورت گيرد.
خواص درماني- دانه ي اين گياه و همچنين پوشش خارجي آن (Masic) از مواد محرک و مؤثر است. ولي ادامه ي مصرف آن خطرناک مي باشد و مصرف 7 تا 12 گرم آن موجب مسموميت مي شود. مصرف بي رويه ي اسانس موسکاد ايجاد رخوت و خواب عميق همراه با کاهش عمل رفلکس ها مي کند. سمي بودن آن براي انسان بيشتر از حيوانات است. با توجه به موارد مسموميت که غالباً از مصرف موسکاد و اسانس آن پيش مي آيد، بايد همواره اين نکان مورد دقت قرار گيرد که اولاً اگر مصرف آنها بي رويه و بيشتر از مقادير درماني نباشد و ثانياً ادامه پيدا نکند بي خطر است.
موسکاد و پوشش خارجي آن علاوه بر مصارف درماني در فرمول عده اي از فراورده هاي دارويي وارد مي شود و به علاوه از ان در تهيه ي بعضي ليکورهاي مقوي قلب و هضم کننده استفاده مي شود. بوردوموسکاد در استعمال خارج به صورت ماليدن بر روي عضو براي درمان رماتيسم به کار مي رود.
شکلهاي دارويي- موسکاد در فرمول الکلاي گاروس و همچنين آب مليس ده کارمس و الکلاي فيروراوانتي وارد مي شود.
بوردوموسکاد در تهيه ي بم نروال و لينيمال دوروزن و يا به طور خالص براي مالش دادن بر روي عضو در رماتيسم به کار برده مي شود.
محفظه ي بيرون دانه به مصارف درماني نمي رسد ولي از آن براي تهيه ي نوعي شراب استفاده مي شود.
اساني موسکاد به عنوان مقوي و به مقدار 25 قطره يا نصف قاشق چايخوري در يک فنجان آب گرم مصرف مي شود مشروط بر آن که به طور مداوم به کار نرود.
توليد ادويه جوز هندي در اندونزي به عنوان يک حرفه محسوب مي شود و در تمام سال عده ي خاصي به خشک کردن و توليد آن مشغولند. همان طور که گفته شد جوز هندي از طعم بسيار لذيذي برخوردار است و در کشورهاي گرمسيري به خصوص طرفداران خاص خود را دارد. جوز هندي به دليل دارا بودن آلکالوئيدهاي خاص تسکين دهنده ي دردهاي مفصلي و روماتيسمي است ولي افراط در مصرف آن بر روي بخش کنتل احساسات در مغز تأثير گذاشته و در واقع آن را تحريک مي کند و پس از مصرف آن احساس نشاط و رضايت به همراه سستي و رخوت در انسان پديد مي آيد.البته مصرف ان بستگي به طبع اشخاص دارد. (براي افراد سرد مزاج بسيار مفيد است.)