مرد باتقوا، برای تأمین مخارج خانه جز به کسب حلال روی نمی‌آورد و به غیر از مال حلال مالی قبولی نمی‌کند. او با تحصیل حلال الهی مقید به رعایت حقوق تمام افرادی است که از طریق کسب و تجارت با او سرو کار دارند، و به عبارت دیگر از وجود او در بیرون از خانه به بندگان خدا ضرر و زیان نمی‌رسد. او به خاطر تقوای الهی دور حرام نمی‌گردد، و گنج عفت نفس و قناعت را از دست نمی‌دهد.

مرد باتقوا چون از کسب و کار فارغ شود و به خانه باز آید، تمام کوفتگی و خستگی خود را کنار درب خانه می‌ریزد و با نشاط و شادی و خوشدلی و خوشحالی وارد خانه می‌شود، به همسرش لبخند محبت می‌زند، و زحمات روزانه ی او را نسبت به نظافت خانه، و پخت و پز، و نگهداری فرزندان «خسته نباشی» می‌گوید، وی را ارج می‌نهد،  با او و بچه‌ها با مهربانی و محبت برخورد می‌کند، و هر یک را در خور شأنش احترام می‌نماید.

مرد باتقوا گاهی حلال و حرام،  معروف و منکر،  حسنات و سیئات را به اهل بیتش گوشزد می‌کند و نمی‌گذارد آنان در مسئله ی دین و دین‌داری دچار غفلت شوند.

 

مرد باتقوا همه ی عمر و وقت خود را صرف بیرون نمی‌کند، و خنده و نشاط خود را تنها برای دوستان نمی‌برد، و در مسجد رفتن و شرکت در جلسات مذهبی راه افراط نمی‌پیماید.

 

مرد باتقوا به این نکته توجه دارد که اسلام رعایت اعتدال و اقتصاد را در تمام امور حتی در عبادات سفارش فرموده، و از کم گذاشتن از حق زن و فرزند به بهانه ی رفت و آمد با دوستان، یا شرکت در مجالس نهی فرموده است.

 

در هر صورت مرد باتقوا، در همه ی شئون زندگی آداب لازم را رعایت می‌نماید، و از این راه به استحکام بنای خانواده، و جلب محبت زن و فرزند کمک می‌نماید.

 

زن باتقوا، عفت و عصمت و پاکدامنی خود را حفظ می‌کند، با شور و شوق به کار خانه می‌رسد، زمینه ی رفع خستگی شوهر را که محصول کار بیرون است فراهم می‌نماید، از فرزندان خود به نحو شایسته نگهداری می‌کند، با شوهر و فرزندان براساس اخلاق اسلامی رفتار می‌کند، از عبادتش غفلت نمی‌ورزد و خانه را کانون عشق و صفا، مهر و محبت، و شور و شوق می‌نماید.

 

زن باتقوا از همسرش با تکیه بر اصول الهی اطاعت می‌کند، به خواسته‌های به حق او پاسخ مثبت می‌دهد، از عصبانیت و خشم و کبر می‌پرهیزد، با اقوام شوهرش با مهر و محبت و اخلاق اسلامی روبرو می‌شود، بوقت آمدن شوهر از عرصه کار و کسب تا درب خانه به استقبال می‌رود، و به وقت خروج شوهر وی را بدرقه می‌کند، و از وی می‌خواهد جز حلال خدا به خانه نیاور که ما به حلال خداوند گرچه اندک باشد قناعت می‌کنیم، و زیر بار حرام نمی‌رویم: مبادا به بهانه ی داشتن زن و فرزند، و خرج و مخارج از محدوده ی مقررات الهی تجاوز کنی، و زندگی را به حرام آلوده نمایی!»

زن باتقوا از چشم و همچشمی پرهیز دارد، و شوهرش را به خاطر همرنگ شدن با زندگی اقوام خود، یا اقوام شوهرش در تنگنا قرار نمی‌دهد و او را خجالت زده نمی‌کند.

چنین زن و شوهری مقبول حق، و منبع خیر و نمونه ی بارز انسان الهی هستند، و در میانه آن دو همان خانه‌‌ای بوجود می آید که خدا می‌خواهد، و در فضای آن خانه فرزندانی تربیت می‌شوند که حق طلب می‌کنند.