سيفليس يك عفونت باكتريايي است كه عمدتا جزو بيماريهايي كه از طريق جنسي منتقل مي‌شوند به حساب مي‌آيد. هر فردي كه تماس جنسي داشته باشد مستعد ابتلا به عفونت سيفليس است. اگر چه احتمال بروز آن در قشر جوان و در فاصله سني 15 تا 30 سال به نسبت بيشتر است. همچنين، اين بيماري در مناطق شهري رايج‌تر از مناطق روستايي است. سيفليس به استثناي نوع مادرزادي كه از مادر به جنين منتقل مي‌شود از راه تماس جنسي با يك فرد مبتلا منتقل مي‌گردد. علائم اين بيماري در 4 مرحله بروز مي‌كند مرحله اول بدون درد بوده و معمولا 10 روز تا 3 ماه پس از تماس اوليه بروز مي‌كند در اين مرحله هيچ علايم ديگري مشاهده نمي‌شود.البته در گاهي موارد مرحله اول با تورم غدد همراه است كه ظرف يك هفته بروز مي‌كند و ممكن است يك تا 5 هفته ادامه پيدا كند و پس از آن بدون نياز به هيچ اقدام درماني برطرف مي‌شود. تقريبا 3 تا 6 هفته پس از اين مرحله فرد وارد مرحله دوم بيماري مي‌شود. متداولترين و شايع‌ترين علامت اين دوره بروز بثورات جلدي است كه ممكن است در هر نقطه از بدن از جمله بازوها، پاها، كف دست و كف پا و تن ايجاد شود. ساير علائم نيز مانند خستگي، تب، گلودرد، سردرد، بي اشتهايي، ريزش مو، گرفتگي صدا، تورم غدد است. اين علائم 2 تا 6 هفته ادامه يافته و به تدريج حتي در صورت عدم وجود درمان مناسب از بين مي‌روند اما ممكن است ظرف يك يا 2 سال آينده دوباره بروز كند. مرحله سوم كه سيفليس مزمن نام دارد (بيماري پس از يك دوره 4 ساله ممكن است به بروز بيماري در پوست، استخوان‌ها، سيستم اعصاب مركزي و قلب منجر شود).سيفيليس مزمن مي‌تواند منجر به بيماري روحي، كوري و آسيب شديد قلب و سرخرگ آئورت و در نهايت مرگ فرد شود. مرحله چهارم كه اغلب در نتيجه عدم درمان بيماري در مراحل ابتدايي بروز مي‌كند سيفليس عصبي يا همان عفونت سيستم عصبي است. اين مرحله ممكن است بدون علامت باشد يا با سردردهاي خفيف و يا پيامدهاي شديدتر مانند سكته مغزي همراه باشد. درمان اين مرحله به اندازه درمان بيماري ايدز مشكل و پيچيده مي‌شود. در كل علائم بيماري بين 10 تا 90 روز پس از اين كه فرد به باكتري آلوده شود بروز مي‌كند اما معمولا بين 3 تا 4 هفته است. علائم ابتدايي اغلب جدي گرفته نمي‌شوند و فرد مبتلا نيز درصدد درمانهاي پزشكي بر نمي‌آيد. خود بيمار مي‌تواند براي يك دوره 2 سال يا احتمالا بيشتر ناقل بيماري باشد. ميزان انتقال‌پذيري بيماري بستگي به ميزان گسترش زخم‌هاي عفوني در فرد دارد كه ممكن است مرئي يا نامرئي باشند. هيچ سيستم ايمني طبيعي در بدن براي مقابله با اين بيماري وجود ندارد و ابتلا به آن درگذشته نمي‌تواند در بدن فرد مصونيت ايجاد كند. اين بيماري اغلب به كمك پني‌سيلين يا تتراسيكلين درمان مي‌شود. ميزان درمان بستگي به مرحله‌اي است كه بيمار در آن مرحله قرار دارد در زنان باردار كه سابقه واكنش‌هاي آلرژيك به پني‌سيلين دارند بايد از روش كاهش حساسيت استفاده شود. همچنين نوزادي كه با ابتلا به اين بيماري متولد شود بايد روزانه به مدت 10 روز تحت درمان با پني‌سيلين قرار گيرد. اگر اين بيماري درمان نشود به تخريب بافت‌هاي نرم، استخوانها، مشكلات قلبي، نابينايي و ساير مشكلات منجر خواهد شد. از همه مهمتر اين كه زني كه به اين بيماري مبتلاست و درمان نشده مي‌تواند بيماري را به جنين خود منتقل كند كه اين امر مي‌تواند موجب مرگ و يا معلول شدن نوزاد گردد. از اينرو پزشكان و بيمارستانها بايد براي زنان باردار از تست‌هاي سيفليس استفاده كنند.از چندين روش مي‌توان مانع از گسترش اين بيماري شد:استفاده از وسايل بهداشتي مناسب در هنگام تماس جنسي مانند كاندوم، خودداري از برقراري از تماس جنسي در هنگام ابتلا به اين عفونت و مراجعه به پزشك متخصص، آگاه كردن فوري شريك جنسي از بيماري خود و تست سيفليس براي مادران باردار از مهمترين اين راهها به حساب مي‌آيند. بايد توجه داشت كه كاندوم مي‌تواند مانع از انتقال عفونت از زخم‌هاي اين بيماري در مراحل اوليه شود اما در صورتي كه زخم‌ها در محل‌هايي بيرون از قسمت‌هاي پوشيده شده با كاندوم باشد احتمال انتقال بيماري وجود دارد.