حسادت
امام صادق (ع) فرمود: حسود پیش از آن که به محسود زیان برساند، به خود ضرر میرساند، مانند ابلیس که با حسدش لعنت ابدی را برای خود خرید و برای آدم مقام پیامبری را فراهم آورد.
پس محسود باش، نه حسود، زیرا کفه میزان حسود همواره به واسطه سنگین گشتن کفه محسود، سبک باشد و حال آن که رزق هر کدام معلوم است و حسد، تغییری در قسمت ندهد و به حال حسود سودی نبخشد و محسود را زیانی نرساند.
اصل حسد از کوری دل است و ناسپاسی نسبت به فضل خداوند متعال، و این دو صفت، دو بال کفر است. به واسطه حسد بود که فرزند آدم گرفتار حسرتی ابدی گردید و به هلاکتی در غلتید که او را نجاتی از آن نباشد. و حسود را توبهای نیست، زیرا حسادت همواره در او هست و به شدت با وجود او در آمیخته و شکل گرفته است (و در نتیجه، توبه نمیکند).
حسادت، بدون هیچ مانعی یا سببی بروز میکند؛ چرا که خصلت فطری دگر گون نشود، اگر چه به درمان آن پردازند.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید