مثل حضرت مریم

گفتاری از آیت‌الله مظاهری

حضرت مریم(س) در پایان عمر به همراه حضرت عیسی(ع) آواره کوه و بیابان بودند، اما با این اوضاع و در روزهای گرم، روزه‌دار بودند. حضرت عیسی(ع) برای تهیه مقداری گیاه به بیابان رفته بود تا افطار کنند. وقتی برگشت، حضرت مریم از دنیا رفته بود. حضرت عیسی با معجزه الهی، مادر خویش را زنده کرد و گفت: آیا می‌خواهی به دنیا برگردی؟ حضرت مریم با این‌که در بهشت بود و مقام عنداللهی داشت، گفت: آری، می‌خواهم به دنیا برگردم. چرا؟ برای این‌که در دل شب عبادت کنم و نماز بخوانم و در روزهای گرم و طاقت‌فرسا روزه بگیرم.

یعنی می‌خواهد بهشت و نعمت‌های فراوان آن را رها کند و به دنیایی برگردد که در زیر آفتاب سوزان و در روزهای گرم، آواره بیابان شود و افطار او گیاه بیابان باشد.

انسان باید مثل حضرت مریم روزه بگیرد و مانند ایشان اشتیاق به روزه‌داری داشته باشد. نگرانی از گرمای هوا و طولانی بودن روزها و روزه‌داری با اجبار و اکراه، نه‌تنها خوب نیست، بلکه موجب مشقت بیش‌تر روزه‌دار می‌شود.

مسلمانان صدر اسلام در ده سال حکومت پیامبر اکرم(ص) 84 جنگ پشت سر گذاشتند. جرجی‌زیدان که مورخ مسیحی است، می‌نویسد: مسلمانان صدر اسلام در حالی می‌جنگیدند که گاهی یک خرما، جیره روزانه دو مسلمان بود و یکی از آن‌ها باید آب خرما را می‌خورد و دیگری از سلف آن استفاده می‌کرد. آن مسلمانان با این اوضاع و با نبود امکانات جنگیدند و پیروز شدند. آن‌چه توجه می‌طلبد این است که در آن ده سال، ده ماه مبارک رمضان بود و مسلمانان صدر اسلام، در حالی بدون خوردوخوراک و بدون امکانات جنگیدند و پیروز شدند که روزه‌دار بودند.

مجله آشنا، شماره 211، صفحه 21