شیعه و دوستداران اهل بیت(علیهم السلام) همیشه در آغازین روزهای ماه رجب عزادار امامی غریب بوده اند که دامنه مظلومیتش محدود به عصر حیاتش نبود و با گذشت چندین قرن بعد از زمان شهادتش هنوز هم مظلومیتش ادامه دارد.
امسال روز اول فروردین که ما ایرانیان نو شدن و زندگی مجدد طبیعت را جشن گرفتیم با سوم رجب سالروز شهادت امام هادی (علیه السلام) مقارن بود.

امامان معصوم الگوی عملی و رفتاری مهمی در زندگی ما هستند و فقط نماد مظلومیت شیعه و بهانه ای برای عزاداری و گریه نیستند. به همین دلیل خوب است در این روز که شاید مردم کمتر فرصت رفتن به مجلس عزای امام هادی(علیه السلام) و شنیدن سخنان ایشان را دارند، از این طریق به مناسبت ایام، چند حدیث شریف از امام هادی(علیه السلام) را مورد بررسی قرار می دهیم.

صله رحم، افزایش دهنده عمر

روزگار ما، روزگار تنهایی و گوشه گیری است. خویشاوندی و فامیلی قداست خودش را از دست داده و مردم کمتر رغبت و تمایلی به دید و بازدید نشان می دهند. غافل از اینکه صله رحم چه برکاتی را سرازیر زندگی ها می کند. چه بسا بسیاری از مشکلات امروز ما از همین کم توجهی های به هم دیگر به وجود بیاید، البته شاید بعضی حرف ها امروز خرافات خوانده شود، ولی واقعیت را نمی شود تغییر داد.

امام هادى عليه‏‌السلام در فضیلت صله رحم فرموه اند:
«لَمّا كَلَّمَ اللّه‏ عز و جل موسى بنَ عِمرانَ عليه‏السلام قالَ موسى : إلهي ... ما جَزاءُ مَن وَصَلَ رَحِمَهُ ؟ قالَ : يا موسى ، اُنسِي لَهُ أجَلَهُ واُهَوِّنُ علَيهِ سَكَراتِ المَوتِ.
آن‏گـاه كه خداوند عزوجل بـا موسى بن عمران عليه‌‏السلام سخن گفت، حضرت موسى(ع) عرض كرد: پاداش كسى كه صله رحم كند چيست؟ خداوند فرمود: اى موسى! مرگ او را به تأخير مى‏‌اندازم و سختي‌هاى جان دادن را بر او آسان مى‏‌سازم.» [1]

پدر و مادرها را فراموش نکنیم

نوروز و سال نو و عید همه مفاهیم اعتباری و غیر حقیقی هستند. یعنی آنچه که در خارج وجود دارد فقط تمام شدن زمستان و شروع بهار است. اما آنچه که واقعیت دارد، انسان های اطرافمان به خصوص عزیزان و نزدیکانمان هستند.
آنچه که بیش از هر چیز واقعیت دارد، پدر و مادر است. شاید شما هم دیده باشید آدم هایی که برای رفتن به مسافرت و یا رفتن به دید و بازدیدهای نوروزی به پدر و مادر خود بی توجهی می کنند و برای اینکه به زعم خودشان پدر و مادر مزاحم برنامه هایشان نباشند والدین را طرد می کنند. این موضوع خیلی جدی و خطرناک است. اگر خواسته یا ناخواسته آن ها از ما برنجند شاید هیچ جای جبرانی وجود نداشته باشد.

امام هادی علیه السلام درباره عاق والدین می فرمایند:
«العُقوقُ يُعقِبُ القِلَّةَ و يُؤدِّي إلَى الذِّلَّةِ؛ عاقّ [والدين]، نادارى در پى دارد و به خوارى مى كشاند. »[2]

معاشرت با بدان

صله رحم امری واجب نیست، بلکه این دید و بازدیدها مستحبات تاکید شده ای هستند که ثمرات ویژه ای دارند. حالا اگر هستند در اطراف ما کسانی که ممکن است رفت و آمد با آن ها برای ما، یا دین ما، یا آبروی ما خطر آفرین باشد، قطعا دین ما را به چنین خطری دعوت نمی کند.
در حدیثی که از امام دهم نقل شده است، می شود این مضمون را دریافت:«مُخالَطَةُ الأشرارِ تَدُلُّ عَلی شِرارِ مَنْ یُخالِطُهُمْ؛ معاشرت و دوستی با بدان، دلالت بر بدی کسی دارد که با آنان رفاقت می کند.» [3]

پی نوشت ها:
[1] أمالی‌الصدوق، ص 173
[2] بحارالأنوار ، ج 74 ، ص 84
[3] موسوعة سیرة اهل البیت علیهم السلام، ج33، ص 208