آثار دنیوی حسن خلق
الف: پیوندهای دوستی را محکم و پایدار می‌کند. پیامبرگرامی اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: «حُسْنُ الْخُلْقِ یثَبِّتُ الْمَوَدَّة؛ خوشرویی دوستی را پایدار می‌کند».
ب: موجب آبادی سرزمین‌ها و طول عمر می‌گردد. امام صادق علیه السلام در این باره فرمود: «اِنَّ الْبِرَّ وَ حُسْنَ الْخُلْقِ یعْمُرانِ الدَّیارَ وَ یزیدانِ فِی الْاَعْمارِ؛ به درستی که نیکوکاری و خوش خلقی، سرزمین‌ها را آباد می‌کند و بر عمرها می‌افزاید».
ج: روزی را زیاد می‌کند. امام علی علیه السلام می‌فرماید: «فی سِعَةِ الْاَخلاقِ کُنُوزُ الْاَرزاقِ؛ گنجینه‌های روزی در نرمخویی و گشاده رویی است».
د: موقعیت اجتماعی انسان را بهبود می‌بخشد. همان حضرت می‌فرماید: «کَمْ مِنْ وَضیعٍ رَفَعَهُ حُسْنُ خُلْقِهِ؛ چه بسیار فرد بی مقداری که خوشرویی اش او را برتری بخشیده است».
و: مشکلات و ناهمواری‌های زندگی را هموار می‌سازد. همان امام فرمود: «مَنْ حَسُنَ خُلْقُهُ سَهُلَتْ لَهُ طُرُقُهُ؛ هرکس خلقش نیکو شد، راه‌های زندگی برایش هموار می‌گردد».

آثار اخروی حسن خلق
الف: موجب نیل به درجات عالی می‌شود. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «اِنَّ الْعَبْدَ لَیبْلُغُ بِحُسْنِ خُلْقِهِ عَظیمَ دَرجاتِ الاخِرَةِ وَ اَشْرَفَ الْمَنازِلِ وَ اِنَّهُ ضَعیفُ الْعِبادَةِ؛ به درستی که بنده، در سایه خوش خلقی خود به درجات بزرگ و مقامات والایی در آخرت می‌رسد، با آنکه عبادتش ضعیف است».
ب: حساب را آسان می‌کند. امام علی علیه السلام می‌فرماید: «حَسَّنْ خُلْقَکَ یخَفِّفِ اللهُ حِسابَکَ؛ اخلاقت را نیکو کن تا خداوند حسابت را آسان کند«.
ج: آمرزش گناهان. امام صادق علیه السلام فرمود: «اِنَّ الْخُلْقَ الْحَسَنَ یمیثُ الْخَطیئَةَ کَما تُمیثُ الشَّمْسُ الْجَلیدَ؛ به درستی که اخلاق نیکو لغزش‌ها را ذوب می‌کند همان گونه که آفتاب یخ را».
د: ورود به بهشت. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «اَکْثَرُ ما تَلْجُ بِهِ اُمَّتی الْجَنَّةَ تُقْوی اللهِ وَ حُسْنُ الْخُلْقِ؛ بیشترین امتیازی که امت من به سبب داشتن آن به بهشت می‌رود، تقوای الهی و خوش خلقی است.

کامل‌ترین مؤمنان
امام باقرعلیه السلام که شکافندهٔ علوم و حقایق و بینای به اسرار است در این زمینه می‌فرماید: «إنَّ أکمَلَ المُؤمنینَ إیماناً أحْسَنَهُم خُلْقاً؛ کامل‌ترین مؤمنین از جهت ایمان نیکوترین آنان از نظر اخلاق است» (کافی 2 / 99، باب حسن الخلق، حدیث 1). معلوم می‌شود بدون مکارم اخلاقی و حسنات نفسی، ایمان در وجود انسان ناقص و در مرتبه‌ای ضعیف است، و این نقص و ضعف را ارزش‌های اخلاقی درمان می‌کند و ایمان را به برترین و کامل‌ترین درجهٔ خود می‌رساند.

مقرب‌ترین انسان در قیامت به پیامبر
پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: «أقربُکم مِنّی مَجلِساً یومَ القِیامَةِ أحسنُکم خُلْقاً وَخیرُکم لاِهلِهِ؛ نزدیک‌ترین شما به من از نظر جایگاه در قیامت نیکوترینتان از جهت اخلاق و بهترینتان نسبت به خانواده‌اش می‌باشد» (عیون اخبار الرضا:2 / 38، باب 31، حدیث 108؛ وسائل الشیعه: 12 / 153، باب 104، حدیث 15927). در روایتی دیگر فرموده است: «أقربُکم مِنّی غَداً فِی المَوقِفِ أصدَقُکم لِلحَدِیثِ وَأدّاکم لِلأمانَةِ وَأحسَنُکم خُلُقاً؛ نزدیک‌ترین شما به من در قیامت راستگوترینتان در گفتار و اداکننده ترینتان نسبت به امانت و نیکوترینتان از نظر اخلاق است» (مجموعهٔ ورام: 2 / 31؛ بحار الانوار: 74 / 152، باب 7، حدیث 83).

کمال ایمان
حضرت صادق علیه السلاممی فرماید: «أربعُ مَن کنَّ فیه کمُلَ إیمانُهُ وَإن کانَ مِن قَرْنِهِ إلَی قَدَمِهِ ذُنُوباً لَم ینْقُصْهُ ذَلِک، قالَ: وَهُو الصّدقُ وأداءُ الأمانةِ وَالحَیاءُ وَحُسنُ الخُلُقِ؛ چهار خصلت است اگر در کسی باشد ایمانش کامل می‌شود، اگرچه از سر تا پایش گناهانی باشد، این گناهان چیزی از او نمی‌کاهد؛ فرمود: و آن چهار چیز: صدق و ادای امانت و حیا و حسن خلق است» (کافی: 2 / 99، باب حسن الخلق، حدیث 3؛ بحار الانوار: 68 / 374، باب 92، حدیث 3).