با توجه به روایات در دین اسلام شما باید در دنیا بلا و مصیبت و گرفتاری تحمل کنید تا عزیز خدا باشید مگر خدا ارحم راحمین نیست پس بلا برای چه ؟

چرا اسلام دینی دنیا گریز است که قصد دارد دنیای انسان را تباه کند چرا دینی غم انگیز است چرا برای مومنین وعده پاداش یا حداقل آسایش در دنیا را نداده است و با مومنین اینگونه خشن برخورد می کند؟

پاسخ:
چگونه می توان گفت که اسلام به دنیای مومنین توجهی ندارد و دنیایی پر از بلا و مصیبت را برای آنها ترسیم می کند در حالی که نعمت های دنیوی را از بزرگترین نعمت های الهی معرفی می کند .
پیامبر گرامی فرمود ؛ «دو نعمت دینوی است که مردم به آن توجه ندارند و شکر آن را به جا نمی آورند و آن دو امنیت و سلامتی است.» (الخصال ج1 ص19)
و فرمود ؛ «دو خصلت است که بسیاری از مردم فریفته آن دو شده اند و توجه به بزرگی آن ندارند که آن دو صحت و سلامتی و فراغ و آسایش دنیوی است.» (همان مدرک ) 

امام صادق علیه السلام فرمود ؛ «پنج نعمت است که هر کس یکی از آنها را از دست دهد، دارای زندگی ناقص و قلبی مشغول می شود، اول آن ها صحت بدن است و دوم امنیت است و سوم وسعت رزق است و چهارم انیسی هم دل که همسر و فرزند صالح است و پنج فراغ و آسایش است.» (بحار الانوار ج78 ص171 )
و فرمود ؛ «صحت و سلامتی نعمتی است که شکر آن را نمی توان به جا آورد » (امالی صدوق ص138)
پیامبر گرامی فرمود ؛« به جای بلا از خداوند عافیت و سلامتی را بخواهید» (معانی الاخبار ص  230)
و فرمود ؛« حسنه دنیا صحت و عافیت است و حسنه آخرت مغفرت و رحمت » (بحار الانوار ج78 ص174)
علی علیه السلام فرمود ؛« از خزائن رحمت الهی چیزهایی را بطلب که کسی جز خدا قادر به اعطای آن نیست مانند فزونی عمر و سلامتی تن و وسعت رزق » (نهج البلاغه نامه  31)
بنابراین می بینیم که اسلام دنیای پر نعمت و خالی از مصیبت و گرفتاری را از جمله نعمت های بزرگ الهی می داند که بندگان توانایی شکر آن را ندارند .
البته توجه به این نکته لازم است که در مواردی ، آسایش و رفاه دنیوی سبب طغیان و سرکشی بعضی از بندگان بی ظرفیت می شود ، اگر بلاها و مصیبت ها در زندگی این دسته از بندگان نباشد ، به تدریج ممکن است حق و حقیقت و آخرت و پرودگار را فراموش کنند و غرق در لذات و نعمات دنیوی شوند ، خداوند به واسطه رحمتش آنها را در دنیا گرفتار می کند و در برابر صبر بر آن گرفتاری به آن ها پاداش می دهد، تا از مسیر صلاح منحرف نشوند چنان که می فرماید ؛ «ما شما را با بدی ها و نیکی ها آزمایش می کنیم » (انبیاء 35)
علی علیه السلام فرمود؛ «منظور از نیکی ها تندرستی و عافیت است و منظور از بدی ها بیماری و فقر است.» (البرهان فی تفسیر القرآن ج3 ص 819)
در حدیث قدسی آمده است که خداوند می فر ماید ؛« بعضی از بندگان من افرادی هستند که اصلاح امر آنها جز به غنا و گستردگی زندگی و صحت بدن نمی شود ، از این رو امر دین آنها را به وسیله آن اصلاح می کنم ، و بعضی از بندگانم هستند که امر دین آنها جز با نیاز و مسکنت و بیماری اصلاح نمی شود ، لذا امر دین آنها را با آن اصلاح می کنم و آنان را به وسیله آن می آزمایم. (الکافی ج2 ص 60)
البته خداوند پیامبران و امامان و مومنین خالص را نیز در دنیا گرفتار می کند بدون آن که از آنان کم ظرفیتی یا گناهی مشاهده کند ، و در برابر آن مصائب به آنها پاداش می دهد ، بدان جهت آنان را گرفتار می کند تا آنان در صبر و استقامت و شکر بر مصائب الگو برای سایر مصیبت زدگان باشند و مصیبت زدگان با مشاهده مصائب آنها ، مصیبت خود را بزرگ قلمداد نکنند و بر آن صبر پیشه سازند .
امام باقر علیه السلام فرمود ؛ « اگر گرفتار مصیبتی در جانت یا مالت یا فرزندت شدی ، مصائب پیامبر خدا را متذکر شو زیرا هیچ یک از خلائق به مانند پیامبر اسلام گرفتار مصیبت نشدند » (وسائل الشیعه ج3 ص 267)
برخی از مصائب و گرفتاری های افراد نیز در دنیا ناشی از گناهانشان است که سبب می شود نعمت های الهی از آنها دور شود و آنان گرفتار و مصیبت زده شوند چنان که امام صادق علیه السلام فرمود ؛ «بنده زمانی که گناه کند و کاری نکند که گناهاش بخشیده شود ، خداوند او را به حزن و بیماری و گرفتاری مبتلا می کند تا کفاره گناهانش باشد » (امالی صدوق ص294)