سنت های نیکو در دیدگاه اسلامی که بر گرفته از کلام معصومین است، همواره مورد تایید و صحت گزاری بوده است. روایات بسیاری در مورد عید نوروز به مناسبت های مختلف در کتاب های روایی ما وجود دارد. فارغ از هرگونه داوری در مورد اسناد این روایات و یا اینکه این روایات از کلام معصومین صادر شده است یا خیر که مجال این کلام نیست، وجود این روایت ها در دوره های مختلف تاریخی نشان از وجود گفتمان رایج در میان مردم مسلمان بوده است که در کتب تاریخی آن را ثبت و ضبط کرده است که پایه و اساس آن گفتمان رایج، نیکو بودن سنت نو شدن و تغییر در رفتار انسان ها است بر پایه سنت های ایرانی- اسلامی که توامان با یکدیگر در میان مردم  از جانب معصومین تاکید می شده است.

باید این را نیز اضافه کرد که اگر در باب نوروز، دستوری خاص از سوی دین در تأیید یا رد، به دست ما نمی رسید، براساس همان قاعده نخست می گفتیم نوروز به عنوان رسمی ایرانی که مردمانی آن را از دیربازْ حرمت می نهاده اند، جای مذمّت و منع ندارد؛ چرا که اصل «نوروز» به عنوان نشانی از آیین های باطل، مورد تکریم و احترام نیست؛ بلکه رنگ و بوی ملّی و بومیِ آن، منظور نظر مردمان است. بلی؛ اگر در آن، ناشایستی نهفته باشد، یا ترویج خُرافه ای صورت گیرد، باید آن را وانهاد.

آنچان که در کلام امیر مومنان نیز تاکید و حفظ سنت های نیکویی که مردمان بدان خو دارند، موجود است:

امیرالمؤمنین به مالک اشتر فرمود:

و لاتَنْقُضْ سُنّةً صالِحَةً عَمِلَ بها صدورُ هذِهِ الاُمَةِ وَ اجْتَمَعَتْ بِها الاُلْفَة وَ صَلُحَتْ علیها الرعِیَّةُ وَ لاتَحْدُثَنَّ سنّةً تَضُرُّ بشی‏ء مِنْ ماضی تلکَ السُّنَنِ فیکونُ الأجْرُ لِمَنْ سَنَّها وَالوِزْرُ علیکَ بِما نَقَضْتَ مِنها؛

آیین پسندیده ای را بر هم مریز که بزرگان این امتْ بِدان رفتار نموده اند و به وسیله آن، مردم به هم پیوسته اند، و رعیّت با یکدیگر سازش کرده اند؛ و آیینی مگذار که چیزی از سنّت های نیک گذشته را زیان رسانَد تا پاداش از آنِ نهنده سنّت باشد و گناه شکستن آن بر تو مانَد.