پس از سقوط هواپیمای مسافربری ایران در خلیج فارس که مورد حمله ناو آمریکایی وینسنس قرار گرفته بود و در شرایطی که همه جهان یک صدا ایران را برای قبول آتش بس تحت فشار گذاشته بودند و ارتش عراق بدون توجه به انسانیت و قوانین بین المللی به طور گسترده بر علیه جبهههای ایران تسلیحات شیمیایی به کار میبرد، آقای هاشمی رفسنجانی به عنوان نماینده امام و جانشین موقت ایشان در فرماندهی کل قوا در تاریخ 27/4/1367 اعلام کردند که ایران رسماً قطعنامه 598 را پذیرفته است. طبق این قطعنامه دو طرف باید سریعاً و با نظارت نیروهای سازمان ملل به مرزهای بین المللی رسمی بازگشته و آتش بس را بپذیرند و کمیته ایی از سوی سازمان ملل جهت تشخیص متجاوز تشکیل خواهد شد.
دو روز بعد امام (ره) در یک سخنرانی پذیرش قطعنامه را همچون نوشیدن جام زهری دانستند. عراق به تصور اینکه دلیل پذیرش قطعنامه ضعف نظامی ایران است از روز 31 تیرماه، دست به حمله عمومی در کلیه جبههها زد تا بعداً در مذاکرات صلح دست بالا را داشته باشد.
در جنوب، با یک پیشروی سریع، ضمن تصرف شلمچه، طلائیه و پادگان حمید، خرمشهر را یک بار دیگر محاصره کرد و از سمت موسیان هم با در هم شکستن مواضع خودی شهرهای موسیان و دهلران را اشغال و تا دشت عباس پیشروی نمود.
در جبهه غرب، شهرهای مهران، سومار، قصر شیرین و سرپل ذهاب سقوط کرده و صالح آباد و گیلان غرب محاصره شدند. ضمن اینکه نیروهای ضد انقلاب با عبور از مواضع دو طرف، کرند و اسلام آباد را اشغال و آماده پیشروی به سمت کرمانشاه گشتند. در جبهه شمال غرب هم به سمت سردشت، مریوان و بانه پیشروی کردند اما همانطور که فرماندهان سپاه پیشبینی کرده بودند بدون استقرار در مناطق متصرف شده به پشت مرز بازگشتند.
سپاه، ارتش و بسیج بلافاصله با کلیه امکانات وارد عمل شده و حتی بسیاری از کسانی که تا قبل از آن به جبهه نرفته بودند خود را به مناطق جنگی رساندند. عراقیها به سرعت عقب رانده شده و نیروهای ضد انقلاب در عملیات معروف مرصاد قلع و قعم گشتند. ارتش عراق با تلفات سنگینی در حال عقب نشینی بود و بویژه در جبهه کرمانشاه دیگر هیچ مانعی برای ورود نیروهای ایرانی به داخل خاک عراق و پیشروی به سمت بغداد باقی نمانده بود.
در این شرایط دولت عراق در 15 مردادماه اعلام کرد که قطعنامه را پذیرفته است. نیروهای ایرانی از مرز عبور نکردند و در تاریخ 29 مرداد با حضور نیروهای سازمان ملل رسماً آتش بس برقرار گردید. پس از آتش بس، برخی مناطق مرزی نظیر طلائیه، چزابه، سومار و نفت شهر همچنان در اختیار عراق بود و آنها را تخلیه نمیکرد. اما با آغاز جنگ کویت، این مناطق تحویل ایران گردید و مذاکرات صلح به سرانجام رسید.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید