پاسخ:
يكي از اعتقادات بهائيان اعتقاد به تقدس عدد نوزده است و آن را در بعضي از مسائل دخالت مي دهند از جمله: 1. شمار ماه هاي سال را 19 ماه مي دانند.[1] 2. معتقدند پس از 19 سال بايد تجديد اثاثيه كرد. 3. هر فرد بايد كتاب بيان را بخواند و از نوزده آيه كمتر نخواند. 4. ماه رمضان را 19 روز مي دانند.[2]
بهائيان تقويم شمسي خود را از نوروز آغاز مي كنند و آن را به نوزده ماه و هر ماه را به نوزده روز تقسيم مي كنند و بر اين اساس روزه آنها به مدت 19 روز از طلوع تا غروب آفتاب بوده و آخرين ماه سال را ماه رمضان مي دانند.[3]
در حاليكه دانشمندان، خورشيد و ماه را وسيله حساب ساعات شب و روز و ماه و سال قرار داده اند و اگر چنانچه خورشيد و ماه نمي بودند بشر در برنامه هاي روزمره خود دچار مشكل مي شد.
حركت وضعي زمين باعث بوجود آمدن شب و روز مي شود و زماني كه خورشيد از نيم كره زمين مخفي مي ماند موجب آشكار شدن آن براي نيم ديگر بوجود مي آيد.
و نيز با وجود تناسب دقيق و متوازن در حركت كره ماه، زمين و خورشيد ماههاي دوازده گانه قمري از هلال تا محاق بوجود مي آيد و مدت زماني كه ماه يك دوره كامل هلالي را طي مي كند 5/29 روز است كه به آن ماه قمري گفته مي شود. و از مجموع دوازده ماه قمري يك سال قمري به وجود مي آيد.
يك سال شمسي مدت زماني است كه زمين يك دوره كامل به دور خورشيد مي چرخد كه دوره كامل اين حركت 242/365 روز طول مي كشد از آنجا كه يك سال رقم صحيحي از روزها نيست بنابراين براي جلوگيري از جابجايي فصول از سال كبيسه استفاده شده است.
با توجه به مطالب فوق اعتقاد بهائيان كه هر ماه را 19 روز و هر سال را 19 ماه مي دانند هيچ نوع منشأ نه در تكوين زمان دارد و نه داراي منشأ عقلي و شرعي مي باشد. بلكه مخالف با عرف تمام عقلاء عالم است.
اگر فرض اين باشد كه هر سالي 19 ماه باشد و هر ماه 19 روز داراي اشكالات زير خواهد بود:
1. اگر ماههاي بهائيان مبتني بر سال خورشيدي است در اين صورت 19 ماه كه هر كدام مشتمل بر 19 روز باشد با سال خورشيدي منطبق نمي گردد زيرا سال خورشيدي 365 روز است و مجموع روزهاي بهائيان در يكسال 361 روز مي شود.
2. اگر مبناي بهائيان بر سال قمري است در اين صورت نيز هيچ تطابقي با سال قمري نمي تواند داشته باشد چون ماههاي قمري 29 يا 30 روز مي باشند نه 19 روز.
بنابراين مي توان گفت كه نظر بهائيان در گردش ماه و خورشيد در تناقض آشكار با مسائل پذيرفته شده عقلي و علمي و عرفي و ديني خواهد بود.
بهائيان به خاطر اينكه اعتقادات خود را به نام دين به جهانيان عرضه كنند، به مسائلي كه در اديان الهي مطرح شده تمسك جسته اند و يك نوع شبيه سازي نموده اند ولي چون هيچ مبناي الهي در اعتقادات خود ندارند دچار تناقضات آشكار علمي و عقلي و عرفي شده اند.
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. تحقيق در بابيگري، يوسف فضايي.
2. تكميل كتاب كشف الحيل و بيان الحقائق، عبدالحسين آيتي.


[1] . كتاب اقدس بهائيان، ص 34.
[2] . مبلّغي آباداني، تاريخ اديان و مذاهب جهان، ناشر: حرّ قم، جلد3، ص1417
[3] . فرهنگ جهان اسلام، زير نظر حداد عادل، 1376 تهران، جلد 3، ص735.