اگر وجودمان را همچون زمین زراعتی در نظر بگیریم، اذکار و ادعیه به منزله بذرهایی هستند که در این زمین کاشته می شوند تا به ثمر بنشینند. حال اگر این زمین کود کافی نداشته باشد یا شوره زار باشد یا خاکی مناسب برای بذر نداشته باشدف اگر بهترین و برگزیده ترین بذرها نیز در ان کاشته شود، به ثمر نخواهد نشست.