الهام عبارت از حالت دريافتي است که شخص در خود احساس مي کند، بدون آن که آن را در جايي خوانده و شنيده و يا بر اثر تلاش ذهني بدان رسيده باشد . ناگهان برقي در ذهن مي درخشد و معنايي به خاطر او راه مي يابد . در قرآن به اين مفهوم فقط يک مرتبه اشاره شده است :
وَ نَفسٍ وَ ما سَوايّها فَاَلهَمَها فُجُورَها وَ تَقويها
و قسم به نفس و آن که او را نيکو آفريد و به او شر و خير را الهام کرد .
پس اگر به عبادت و بندگي موفق شديم و اگر شکر نعمت هاي پروردگار را به جا آورديم، انديشه و ريشه آن از خدا است . شما نبايد اين توفيقات الهي را در تمام مراحل زندگي فراموش کنيد . اگر مي توانيد درس بخوانيد، يا دست بيچاره اي را بگيريد و خدمت به خلق کنيد، يا توفيق تلاوت قرآن پيدا مي کنيد و به زيارت قبور اهل بيت عليهم السلام مي رويد، اين ها همه و همه عنايت الهي است .
اينک اين سئوال مطرح مي شود که :
آيا همه بندگان مورد عنايت پروردگار قرار مي گيرند؟
در اين جا لازم است نکته اي را متذکر شوم و آن اين که خداوند متعال بي جهت به بنده اي محبت نمي ورزد و او را مورد عنايت قرار نمي دهد؛ بلکه اين بنده است که خود در اثر اطاعت وسيله نزديکي به خدا را فراهم مي سازد؛ يعني کاري مي کند که مورد لطف و محبت الهي قرار گيرد . براي روشن شدن مطلب مثالي را عنوان مي کنم :
در کلاس همه شاگردان نزد معلم مساوي هستند اما چرا در بين همه، يکي بيشتر از ديگران جلب توجه مي کند؟
براي اين که خود آن دانش پژوه زمينه را فراهم کرده و آمادگي بيشتري نشان داده است .
بشر ناتوان معمولي که اين چنين باشد، مسلم است که خداوند قادر متعال که نسبت به همه مخلوقاتش احاطه دارد به طريق اولي، نسبت به بنده کوشاي خود آگاه است و محبت مي ورزد؛ چنان که قرآن کريم مي فرمايد:
يُحِبُّهُم وَ يُحِبُّو نَه
خدا ايشان را دوست دارد و آن ها نيز خدا را دوست دارند .
به دليل اين آيه مبارکه محبت، اول از ناحيه خدا و سپس از ناحيه بنده نسبت به خداست .
آيا پروردگار که لطف خاصي نسبت به بنده کوشا دارد، بي جهت دوستش دارد؟ آيا سبب محبت ويژگي هاي جسمي و متعلقات اوست؟
خير، بلکه به خاطر بندگي و اطاعت از خدا و شکر نعمت هاي او مورد محبت خالق قرار گرفته است .
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید