هر يک از اينها تا مدت معيني به حرکت خود ادامه مي دهند .

يکي از معارف عقلي قرآن که بارها روي آن تکيه و با عبارات لطيف و شيرين بيان شده ، اين است که نظام شمسي ما ، بلکه مجموع نظامات مادي ، به تدريج افسرده و کم فروغ گرديده ، سرانجام نابود خواهند شد و بقا و ابديت فقط از آن پروردگار جهان است. قرآن 14 قرن پيش ، خبر داده است روزي فرا مي رسد که شمع بزم انسان به خاموسي مي گرايد و ستارگان پراکنده و محو خواهند شد ، آنجا که :

« اِذَا الشَمسُ کُوِّ رَت و ش اِذَا النُجومُ انکَدَرَت »

هنگامي که خورشيد پيچيده شود و ستارگان تيره و تار گردند .

در آيه ديگر مي فرمايد : « فَاِذَا النُجُومُ طُمِسَت »

هنگامي که ستارگان محو شدند .

خلاصه ، جهان رو به وضعي است که در آن تمام اجسام به درجه پست مشابهي مي رسند و ديگر انرژي قابل مصرف پيدا نمي شود و زندگي غير قابل امکان مي گردد و اين همان قانون معروف علمي است که مي گويند انتروپي و حالت يکنواختي و پيري جهان رو به تزايد است .