« ... وَ مِن کُلِّ الثَّمَراتِ جَعَلَ فيها زَوجَينِ اثنَينِ يغشيِ الَّيلَ النَّهارَ اَنَّ فِي ذَلِکَ لاياتٍ لَقومٍ يَتَفکَّرونَ »

و از همه ميوه ها جفت آفريد ، روز را با تاريکي شب مي پوشاند ، در اين کار براي گروه متفکر نشانه هايي ( بر قدرت خداوند و وجود تدبير در جهان آفرينش ) وجود دارد.

يکي از راز هاي عظمت قرآن و دلايل اعجاز اين کتاب آسماني ، « نهايت ناپذيري » آن است. به اين معنا که استفاده بشر از آن ، هرگز به پايان نمي رسد و همواره همگام با زمان پيش مي رود و هر چه بشر در گشودن رازهاي طبيعت و تسخير قله هاي علم و دانش ، پيروزتر مي گردد ، حقايق نوتري بر او از آيات قرآن آشکار مي گردد. تو گويي قرآن به سان يک اقيانوس ژرف و ناپيدا کرانه اي است که با هيچ قدرت به ژرفاي آن نمي توان رسيد و با هيچ نيرويي نمي توان مرغ انديشه بشر را در کرانه هاي آن به پرواز در آورد و يا به سان جهان هستي است که هر چه دانش ها و بينش ها وسيع تر گردد رازهاي نهفته آن تجلي بيشتري مي يابد .

قرآن در اثر داشتن حالت « نهايت پذيري » از اقامه هر نوع دليل بر ارتباط خود با مبدا نا متناهي بي نياز است و از کتابي که از ناحيه خداي بزرگ براي هدايت و راهنمايي جهانيان تا روز رستاخيز فرستاده شده است جز اين انتظار نمي رود .