شايد هر روز با چند نفر ملاقات داشته باشيد ، اما هيچ گاه ملاقات خود با خداوند را فراموش نکنيد ، هر روز دعا کنيد : (خدايا ! مرا راهنمايي کن ، متبرک ساز ، به کار گير ، مرا در اين دنياي رنج و درد ، وسيله اي براي ياري و بهبود ساز .)
هر روز در پگاه بيدار شويد . سعي کنيد در زمان معين و مکاني ثابت بنشينيد – زيرا اين کار وعده ملاقات با خداست – و تفکر معنوي خود را آغاز کنيد . فشار کارهاي روزمره هر اندازه هم زياد باشد ، اما هيچ گاه وعده روزانه خود را با خدا فراموش نکنيد . با عشقي عميق و ميلي قلبي زمان ارتباط روزانه تان با خدا را انتظار بکشيد . دعاهاي ما بدون عشق کم عمق و تهي هستند ، ما را به ژرفاي درون نمي برند ، در آن اعماق درون ، خدا منتظر ماست . در آنجا (او) با خشنودي با ما سخن مي گويد و حضور مبارکش را بر ما متجلي مي سازد . خداوند بس واقعي تر از همه چيزهايي است که حواس مادي ما دريافت مي کند . خدا را ميتوان به ديده دل ديد و صدايش را شنيد . اما براي اين منظور ، ميل شديد قلبي لازم است . فرزانه اي ژرف نگر گفته است : خدا را طلب کنيد ، چنان که عاشق ، معشوقش را مي طلبد ، يا همانند فقيري که نيازمند طلاست . آنان را که چنين عطشي دارند ، متبرک اند ، زيرا زيبايي را که همانا خداست ، نظاره خواهند کرد . روز را با خدا آغاز کنيم .