با چتربازی اشتباه نشود.
 
«پرش با چتربال»[۱] یا «چترپری» یا «پرش با پاراگلایدر» نام یک ورزش تفریحی و رقابتی است، که رویای دیرینه بشر را تحقق بخشیده‌است. بطوریکه خلبان به آرامی از سطح شیب دار کوه به سمت پایین می‌دود و با حالتی به شکل سر خوردن در آسمان از کوه جدا می‌شود و خلبان برای شروع پرواز احتیاجی به انجام سقوط آزاد و یا پرش از صخره ندارد. نشست و برخاست با چتربال به نرمی و آرامی برابر با توان بدنی خلبان برای دویدن است و نکته اینکه هنگام پرواز به هیچ وجه حالت ترس از افتادن به انسان دست نخواهد داد و اصلاً قابل مقایسه با بالا رفتن از کوه و یا وحشت نگاه کردن از بالای یک ساختمان بلند نیست.

چگونگی ورزش چترپری
به طور معمول برای اینکه بتوان در یک محل بوسیله چتربال پرواز کرد، لازمه آن یک سایت چند صد متری برای شروع پرواز است که برای انتخاب آن فاکتورهای امنیتی و کاربردی بسیاری را باید لحاظ کرد که باعث محدودیت برای انتخاب ارتفاع مورد نظر می‌شود و ممکن است در یک منطقه وسیع کوهستانی سایت مناسب پرواز یافت نشود و گاهی خلبانان چتربال مجبورند صدها کیلومتر از محل زندگی خود برای استفاده از یک سایت مناسب مسافت طی کنند. محل سایت باید رو به باد و دارای جاده دسترسی به قله باشد، همچنین در صورتی که محل فرود دره‌ای باشد و یا در مجاورت عارضه‌ای مانند کوه و یا تپه قرار داشته باشد، باد را از مسیر خود منحرف و یا آشفته می‌سازد و پرواز را در این شرایط ناممکن و یا بسیار خطرناک می‌سازد. شکل دیواره و وجود یک فضای باز برای فرود و فضایی مسطح در روی قله با شیب ملایم برای گستردن وسیله پروازی از دیگر ملاک‌های یک سایت خوب می‌باشد. ایران به لحاظ اقلیمی با توجه به وجود بادهای مناسب منطقه‌ای، عوارض طبیعی و دشتهای باز در مجاورت کوه‌ها، بستری بسیار مناسب برای ورزش‌های هوایی محسوب می‌شود. با وجود اینکه یافتن ارتفاعی مناسب برای انجام این ورزش آسان نیست.

چتربال (پاراگلایدر) چیست؟
سرعت در جهان در حال توسعه می‌باشد این وسیله پروازی آخرین دستاورد بشر برای پرواز شخصی است چتربال هیچ گونه موتوری ندارد و نشست و برخاست آن توسط پای خلبان انجام می‌گیرد. این وسیله به جهت اینکه وزن و حجم کوچکی دارد به راحتی قابل حمل می‌باشد. سازه بال از نوعی پارچه خاص نایلونی و و توسط بندهایی بسیار محکم از جنس کولار ترکیب یافته‌اند که توسط یک اتصال فولادی بنام کارابین به هارنس که همان صندلی و در بر گیرنده خلبان است متصل می‌گردد. چتربال هیچ گونه اسکلت داخلی ندارد و تنها اجزائ شکل دهنده آن بندها و پارچه بال است که مانند یک تشک بادی هنگامی که در معرض جریان هوا قرار می‌گیرد از طریق سلول‌هایی که برای ورود هوا تعبیه شده‌اند به پرواز در می‌آید.

تاریخچه
اولین قدم‌ها در جهت شکل گیری چتربال در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط ناسا صورت گرفت. در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه‌های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می‌شد این روش تا قبل از اختراع شاتل‌ها رواج داشت اما در خلال این مطالعات فعالیت‌های مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت. تا سال ۱۹۸۵ میلادی وسیله‌ای بنام چتربال وجود نداشت تا اینکه در حدود سال ۱۹۸۶ میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از این وسیله استفاده کردند. البته وسیله‌ای که آنها از آن استفاده می‌کردند بیشتر به چتر سقوط آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر شکل داد. پایین آمدن از کوه با چتربال انگیزه‌ای شد برای پیشرفت این ورزش بطوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط مختلف جهان تبدیل شده‌است. در این راستا کارخانه‌هایی برای تولید این وسیله بوجود آمد که در پیشرفت و تکامل چتربال بسیار بسیار مؤثر بودند. با اختراع کایت در دهه ۷۰ میلادی، پرواز جنبه مردمی تری به خود گرفت و انسان خود را به پرندگان نزدیکتر احساس کرد. ولی به دلایلی مانند سختی فراگیری، حمل و نقل و وزن، برای همه آسان نبود. اواسط دهه ۸۰ میلادی و با آمدن چتربال، بسیاری از مشکلات حل شد و پرواز دیگر مختص افراد خاص نبود. چتربال ساده ترین و مردمی ترین شکل پرواز در حال حاضر است. یادگیری آن بسیار ساده و حمل و نقل آن راحت است.

امنیت در پرواز
پرواز با چتربال بسیار زیبا و لذت بخش است و یک رقابت شخصی همیشگی است پرواز با آن تلفیقی از حرکات بدن و کنترل مغز است که در یک بازی فوق العاده با هم مخلوط می‌شوند. یک گروه از پرندگان مشتاق و بی تجربه می‌توانند عامل بالقوه یک حادثه باشند. اشتباهات، بی توجهی‌ها و خود را نشان دادن می‌توانند باعث حادثه شوند. متخصصان مورد اطمینان را انتخاب کنید. دوره‌هایی را که نیاز دارید حتماً بگذرانید قبل از آنکه خودتان دست به ماجراجویی بزنید.