این كه لباس دوخته را از تن بیرون مى‌آورى؛ یعنى آن لباس گناه و عصیان را كه تا كنون، تار و پود آن را بافتید و دوختید و در بر كردید، بیرون آوردید وگرنه چه فرقى است بین لباس دوخته و نادوخته؟! پس اینها همه سرّ حج است. البته چنین نیست كه عبادت در لباس دوخته قبول نباشد، چون انسان در طول سال در لباس دوخته نماز مى‌خواند و عبادت مى‌كند.
امّا در حج قبول نیست؛ و این براى آن است كه مى‌خواهند اسرار حج را به انسان تفهیم كنند كه او روزى را هم در پیش دارد كه باید با لباس ندوخته وارد آن روز شود و آن «روزِ مرگ» است كه كفن در بَر مى‌كند و در قیامت با همان كفن ظهور و حضور پیدا مى‌كند. چون مى‌خواهند اسرار قیامت را در مناسك و مراسم حج تجلّى دهند، از این رو فرمودند: لباس ساده در بر كنید كه هرگونه فخر برطرف شود. لباس نادوخته، یعنى لباس احرام بپوشید تا سفر مرگ در نظرتان مجسّم شود و مسأله مردن و قیامت در حضورتان حاضر باشد.
امام سجّاد(علیه السلام) به شبلى فرمود: معناى كندن لباس دوخته شده؛ یعنى «خدایا! من دیگر لباس گناه در بر نمى‌كنم و از هر گناهى توبه كردم.»
تنها «گناه نكردن» مهم نیست، «اطاعت كردن» مهم است، به همین جهت، حاجى لباس احرام؛ لباس نادوخته و رنگ نگرفته و حلال و پاك و جامه طاعت بر تن مى‌كند.