زیارت خانه‌اش را فریضه كرد بر شما مردمان كه قبله‌اش ساخت برای همگان، و آمدنگاه مسلمانان، تا بدان درآیند چون چارپایان و بدان پناه برند چون كبوتران، و دو نشانه برای دینداران. فروتنی برابر عظمت او، و اعتراف به عزّ او؛ و از آفریدگانش آن را گزید كه چون دعوت او شنید در گوش كشید، و به جان و دل خرید. اینان به راه افتادند، و پا بر جای پای پیامبران نهادند، و چون فرشتگان گرد عرش بر پای بندگی ایستادند. بر سودهای روز بازار عبادت هر دم فزودند، و به هنگام تشریف، مغفرت او را از یكدیگر ربودند. خدا كعبه را برای اسلام نشان،‌ و برای پناهندگان خانه امان ساخت، رفتن به سوی خانه را واجب گرداند، و حق آن را بشناساند و بندگان را به زیارت آن خواند كه فرمود: «بر هر كس كه تواند، زیارت خانه واجبی از سوی خدای بی‌شریک است،‌ و آن كه سر باز زند خدا از جهانیان بی‌نیاز است.» (1)
نمی‌بینید خدای سبحان، پیشینیان از آدم (ع) تا پسینیان از این عالم را آزمود ـ به حرمت نهادن ـ سنگ‌هایی بی‌زیان و سود،‌ كه نبیند و نتواند شنود. پس خدا آن را خانه با حرمت خود ساخت و برای فراهم آمدن و عبادت مردمانش پرداخت. پس آن خانه را در سنگلاخی نهاد از همه سنگستان‌های زمین دشوارتر، و ریگزاری؛ رویش آن از همه كمتر. به دره‌ای از دیگر دره‌ها تنگ‌تر، میان كوه‌هایی سخت و ریگ‌هایی نرم دشوار گذر، و چشمه‌هایی که آب آن كم و جدا از هم، ‌كه شتر در آنجا فربه نشود و اسب و گاو و گوسفند علف نیاید.
پس آدم و فرزندان او را فرمود تا روی بدان خانه دارند ـ و با حرمتش شمارند ـ پس خانه برای آنان جایگاهی گردید كه سود سفرهای خود را در آن بردارند و مقصدی كه بارهای خویش در آن فرود آرند. دل‌ها در راه دیدار آن شیدا، از دشت‌هایی بی آب و گیاه،‌ و مغاك دره‌های ژرف و جزیره‌های از یكدیگر جدا،‌ در پهنه دریا تا از روی خواری شانه‌هاشان را بجنبانند و گرداگرد خانه كلمه تهلیل بر زبان رانند، ‌و بر گام‌ها روند دوان،‌ خاك آلود و مو پریشان.
جامه‌ها را به یك سو انداخته، و با واگذاشتن موها خلقت نیكوی خود را زشت ساخته. آزمایشی بزرگ و امتحانی دشوار و آزمودنی آشكار برای پدید آمدن نافرمان از فرمانبردار. خدا زیارت خانه را موجب رحمت خود فرمود، و وسیله رسیدن به بهشت نمود.
و اگر خدای سبحان می‌خواست خانه با حرمت و عبادتگاه با عظمت خود را میان باغستان‌ها نهد و جویبار، و در زمین نرم و هموار، و درختستان‌های از هم ناگسسته، و میوه‌ها در دسترس و عمارت‌ها در هم و دهستان‌ها به یكدیگر پیوسته، میان گندم‌زارهای نیكو . باغ‌های سرسبز تازه رو و زمین‌های پر گیاه گرداگرد او، و بقعه‌های پر باران و باغستان‌های خرم، و راه‌های آبادان، پاداش كم بود و آزمایش ناچیز هم،‌ و اگر بنیادی كه پایه آن بناست، و سنگ‌هایی كه خانه بدان‌ها برپاست، از زمرد سبز بود و یاقوت سرخ فام، و با روشنی و درخشش تمام، از راه یافتن دو دلی در سینه‌ها می‌كاست، و كوشش شیطان را از دل‌ها دور می‌كرد، و شك و تردید از مردمان برمی‌خاست. لیكن خدا بندگانش را به گونه گون سختی‌ها می‌آزماید، ‌و با مجاهدت‌ها به بندگی‌شان وادار می‌نماید،‌ و به ناخوشایندها آزمایششان می‌كند تا خودپسندی را از دل‌هاشان بزداید، و خواری و فروتنی را در جان‌هاشان جایگزین فرماید، و آن را درهایی سازد گشاده به بخشش او، و وسیله‌هایی آماده برای آمرزش او.(2)

پی‌نوشت‌ها:

1- نهج البلاغه، ترجمه دكتر سید جعفر شهیدی، خطبه اول، ص 7 .
2- نهج البلاغه، ترجمه دكتر سید جعفر شهیدی، خطبه 192، ص 216 و 217