یک کشاورز وقتي که به يک جوي آب ميدهد درحقيقت به خود جوي آب نميدهد بلکه به عنوان امانت در اختيار آن قرار ميدهد تا سريع به باغ وباغچه منتقل کند.البته از اين رهگذرخودش هم سبز خواهد شد وسبزه هاي پيرامون خودش هم رشدخواهند کرد.
ولي اگر يکي جوي شکاف داشت و آب ها را فرو ميبرد و منتقل نميکرد ديگر به آن آب نميدهند.درنتيجه خود آن جوي و سبزه هاي آن جوي هم خشک خواهند شد.
خيلي وقتها خداوند از ما آدم ها به عنوان جوي استفاده مي کند. يعني اگر چيزي به ما ميدهد براي ما نيست بلکه به ما ميدهد تا به ديگران منتقل کنيم.
يکي از آن چيز ها توجيه است.توجيه را خداوند آفريده و در اختيار ما قرار داده اما نه براي ما بلکه براي اشتباهات ديگران.
مي گويد:اين توجيه را داشته باش .هر وقت ديدي کسي خطايي کرد آن را تا آنجا که ميتواني توجيه کن. بگو شايد منظورش اين بوده يا شايد هدفش آن بوده است.
يعني او را تبرئه کن!تا تخريب نشود.
پس توجيه براي اشتباهات ديگران است ولي متأسفانه ما براي اشتباهات خودمان به کار ميبريم. هميشه توجيه ميکنيم و ميگوييم:منظور من اين نبود يا منظور من آن نبود.توجيه ميکنيم تا خودمان را تبرئه کنيم.
در حالي که اميرالمومنين(ع)ميفرمود:اهل تقوا هميشه خود را متهم ميکنند.