نقش تخريبي خودنمايي بر عشق واقعي و مقام معشوق بودن زن
 
 پايه و رکن عشق راستين ميان زوجين، صفات پسنديده و اخلاق انساني و ارزش هاي معنوي است که در محيط پاک و سالم و به دور از هوس ها و شهوات نامشروع و در فضايي سرشار از معنويت، عفت و حيا رشد مي کند ، چرا که سلامت و امنيت رواني افراد در چنين محيطي تضمين شده و موجبات تعالي فکري و شکوفا شدن استعدادهاي اخلاقي و معنوي فراهم مي گردد.
 
بنابراين اساس جامعه اي که زنان، به خود آرايي و نمايش تحريک آميز خود مي پردازند ، پيروي از هوا و هوس و گرايش به شهوات در آن افزايش مي يابد و ارزش هاي ديني و معنوي – که تنها عامل انسانيت و بالندگي فضايل اخلاقي و در نتيجه عشق واقعي است – از بين رفته و يا کم رنگ مي شود و به اين ترتيب، فضايل پسنديده در افراد جامعه و خود زنان و همسران حال يا آينده آنان رشد نکرده، بلکه صفات ناشايست در آنها افزايش مي يابد؛ در نتيجه با تزلزل پايه عشق و محبت، محبوبيت اجتماعي و مقام معشوق بودن زنان در خانواده سقوط مي کند و به عنوان بازيچه و وسيله ي ارضاي شهوات براي مردان در مي آيند، مگر زنان عفيف و با حجاب که از همسران عفيف، غيور و مؤمن برخوردارند.
 
پس اين گونه زنان، بزرگ ترين ضربه و آسيب را به شخصيت و محبوبيت خود و هم صنف هاي خويش وارد مي کنند که از پي آمدهاي ناگوار آن ايجاد زمينه براي آزار و ستم از سوي مردان و بي توجهي يا کم توجهي به شخصيت و حقوق آنها و اختلاف، ناراحتي و اضطراب فراوان در محيط خانواده است و چه بسا پيوند خانوادگي به طلاق و جدايي مي انجامد.
خداي جميل از محبوبيت و عزت بي نهايت برخوردار است و هر محبوبيت و عزت راستين جلوه اي از او و هديه اي از جانب اوست، تنها راه رسيدن به محبوبيت حقيقي و عزت ماندگار اين است که از چنين منبعي دريافت شود و هر راهي غير از آن سرابي بيش نيست.
مَن کان يريد العزّة فلله العزّة جميعاً؛ هر کس بزرگي و ارجمندي بخواهد ، پس [بداند که] بزرگي و ارجمندي همه از آن خداست [و به هر کس در اثر ارتباط با او لايق شود ، عطا مي کند].(فاطر-10)
و کسي که محبوب خداوند باشد، محبوب مردم نيز خواهد بود:
إنّ الّذين آمنوا و عملوا الصّالحات سيجعل لهم الرّحمن وُدّا؛ کساني که ايمان آوردند و کارهاي نيک و شايسته کردند، خداي رحمان براي آنان محبت و دوستي [دردل ها] خواهد نهاد.(مريم-96)
 
حضرت علي عليه السلام – سخن گوي قرآن کريم – مي فرمايد:
من اراد الغني بلا مالٍ والعزُّ لا عشيرةٍ و الطّاعةُ بلا سلطانٍ فليخرج مِن ذُلِّ معصية الله الي عِزِّ طاعةِ الله؛ کسي که مي خواهد بدون مال و ثروت غني و بي نياز شود، بدون قوم و خويشاوند عزيز و محبوب گردد و بدون سلطه و قدرت مورد اطاعت قرار گيرد، بايد از ذلت وخواري نافرماني خداوند خارج شود، به عزت اطاعت و پيروي از خواسته هاي او روي آورد.
 
بنابراين براي شناخت حق و باطل ، هر چيزي دو معيار کلي است: نخست آن که اطاعت خداوند متعال محسوب شده و عامل نزديکي و رسيدن به او باشد و ديگر اين که موافق فطرت و روح ملکوتي و در جهت شکوفايي استعدادهاي والاي آدمي باشد. در چنين حالتي آن چيز، حق و عزت بخش و محبوبيت افزاست. و اگر با دستور شريعت و خواسته فطرت هماهنگ نباشد، بلکه موافق خواسته هاي شهواني بوده و باعث معصيت، خشم و غضب خداي سبحان و موجب دوري از او گردد، باطل و ذلت آور است.
 
از مظاهر  پيروي از شيطان جهت به دست آوردن محبوبيت کاذب همانا جلوه گري، خودنمايي و ترويج عملي فرهنگ برهنگي توسط عده اي از زنان است. رعايت نکردن پوشش کامل اسلامي و پيروي زنان از مدها و مدل هايي که با انگيزه هاي شيطاني و حيواني و با نام هاي ظاهرپسند هم چون نشانه ي متمدن و اجتماعي بودن و روشنفکري و کلاس بالا بودن توسط شياطين زمان ترويج مي شود ، همگي مخالف حکم صريح خداوند است که بر لزوم عفت و پوشش کامل و پرهيز از لباس هاي جلب توجه کننده ي مردان تأکيد مي فرمايد و لذا گناهي عظيم محسوب مي شود و حقيقتي جز ذلت و حقارت براي زن و مرد ندارد و هرگز مايه عزت و محبوبيت راستين براي فرد نمي باشد، مگر نزد اهل هوي و هوس و بي خبران، اما همين نيز پايدار نيست و به زودي ديگر شهوت پرستان نيز از او سرخورده مي گردند و او – خودنما – مي ماند و انبوهي از حقارت ها و حسرت ها.
احساس حقارت عده اي از زنان، در اثر نداشتن نشانه هاي مقبول زيبايي ويژه ي زنان، و خودآرايي و استفاده از مدهاي ناهنجار براي جبران حقارت و به دست آوردن مقبوليت اجتماعي مشکل ديگري است.
زناني که به علت نداشتن زيبايي کافي احساس حقارت مي کنند، بايد دريابند که درد با درد درمان نمي شود؛ يعني احساس حقارت را با بيماري خودنمايي نمي توان مداوا کرد. يگانه راه درمان، بازگشت به خويشتن و آراسته شدن به زيبايي هاي روحي و اخلاقي است که کاستي هاي بدني و زشتي هاي ظاهري را تحت الشعاع قرار داده و آنها را مي پوشاند و جبران مي نمايد و خدايي که صاحب قلب هاست بدين وسيله او را عزت و محبوبيت حقيقي مي بخشد.
 
امام علي عليه السلام در ضمن حديثي به يکي از نمونه هاي خودنمايي زنان و مردان و ضعف معرفتي و ديني آنان اشاره نموده مي فرمايد:
عليکم بالصّفيقِ مِن الثِّيابِ فإنَّ من رقَّ ثوبهُ رقَّ دينه؛ بر شما باد به لباس ضخيم پس کسي که لباس نازک و بدن نما بپوشد دينش ضعيف است.(وسايل الشيعه- جلد3 صفحه357)