قلب من در خانه بمان
 
"بازگشت زنان به خانه" عنوان سرفصلی است در مجله انگلیسى ‏زبان «ملت و جهان»، چاپ هندوستان كه به بررسى تمایل و رویكرد جهانى به بازگشت زنان از محیط كار و مشاغل مختلف به خانه و خانواده و تربیت فرزندان مى‏پردازد.
پیدایش عقیده تساوى زنان با مردان، مسأله‏اى تصادفى نبود بلكه ریشه آن را باید در اروپاى مسیحى قرن شانزدهم میلادى جستجو كرد. یعنى هنگامى كه زنان تحت ستم و استثمار بودند و هیچ گونه حقى در جامعه نداشتند، هنگامى كه زنان چیزى به ارث نمى‏بردند؛ به آنها اجازه داده نمى‏شد ازدواج مجدد داشته باشند و به آنان به دیده حقارت و به عنوان موانع رسیدن به معنویت نگریسته مى‏شد و هر گونه افراطى دیر یا زود با شكست مواجه می‏گردید. در این مورد نیز زنان قیامى علیه كسانى كه بر آنها ستم مى‏كردند؛ آغاز نمودند و خواستار حقوق مساوى با آنان شدند. این بیدارى رفته رفته تبدیل به یك نهضت شد و چند قرن بعد اوضاع و شرایط دوران جنگ جهانى دوم سرعت این نهضت را بیشتر كرد. اما مسأله طرفدارى از حقوق زنان نتوانست راه‏حل كاملى براى زنان باشد. پس از آزادى و رهایى از قید و بند گذشته، نه تنها مشكلات حل نشده باقی ماند؛ بلكه گرفتاری‏هایشان بیشتر نیز شده است زیرا خداوند در نظر نداشت آنها را شبیه مردان بیافریند.
اكنون دنیا شاهد دومین دور بیدارى و آگاهى زنان است. این بار آنها در حال بازگشت به جایگاه حقیقى خود؛ یعنى تربیت كودكان و خانه ‏دارى هستند. این موضوع نشان دهنده غلبه غرایز مادى بر ارزش‏ها و نقش‏هاى غیر طبیعى تحمیلى زنان بر خود است.
اگر خانه داری در اذهان به عنوان یک هنر و فن تخصصی تلقی گردد و خوب خانه داری کردن ارزش محسوب شود ، دیگر زنان ما به دنبال کشف هویت خود در کارکردن خارج از خانه نخواهند بود
با چند نفر از زنان شاغل با درآمدهاى بسیار بالا كه اخیرا از شغل‏هاى خود دست كشیده‏اند تا به مسؤولیت‏هاى ناشى از ازدواج و پرورش و تربیت بچه‏هاى خود بپردازند، مصاحبه‏هایى صورت گرفته است:
 
 
خانم «سوروچى كاپور» مدیر یك مؤسسه مهم بین‏المللى آگهى‏هاى تجارتى، كه اخیرا شغل خود را رها كرده است، مى‏گوید: «خدا را شكر كه دوران ارتجاعى و پر از شكنجه طرفدارى از برابرى زنان به سر آمده است. زیرا الآن مجبور نیستیم كارهایى را كه مردها انجام مى‏دهند انجام دهیم تا واجد شرایط زن آزاده بودن شویم.»
 
 
بیشترین ارزش در نظر وى، هویت زن بودن است.
خانم دیگرى به نام «واگا تادِب» نیز معتقد است: زندگى زنان صرفا به دلیل اشتغال‏شان ارزش پیدا نمى‏كند. وى كه شغلش را رها كرده است؛ معتقد است که در منزل كنار همسر و فرزندان بودن به وى غنا مى‏بخشد.
هماهنگى اجتماعى زمانی تحقق مى‏یابد كه مرد و زن به وظایف خود خوب عمل كنند و یقین لذت هماهنگى، بالاتر از هر لذت دیگرى است.
خانواده و فرزندان به حوصله، آرامش ، عواطف و خسته نبودن مادر نیاز دارند ولی صد حیف که این موضوع از خانه ها در حال برچیده شدن است
زن به لحاظ خصوصیات جسمانی طوری آفریده شده که از ظرافت بدنی برخوردار است و در امور تربیت فرزند و خانه داری می تواند موفقیت زیادی را کسب کند . البته شاغل بودن او در خارج از منزل نیز نمی تواند با مانع روبرو شود اما در حدی که توان و انرژی لازم را برای داشتن اوقاتی خوب و پر توان و شاد  در کنار فرزندانش پس از کار روزانه خود داشته باشد . لذا خانم ها خوب است بدانند که اگر هم مشغول به کار می شوند بر طبق توانایی های زنانه خود به شغلی سبک و سرگرم کننده مشغول شوند تا بتوانند در مراوده با خانواده از شادمانی بدون خستگی برخوردار باشند.
 
متاسفانه در حال حاضر فرهنگ های رایج ، زنان را به این سمت و سو می کشاند که اثبات کنند در مشاغل خود نیازی به مردان ندارند و یا چیزی از آنها کم ندارند. در حالی که معمولا پس از یک روز خستگی آور و پر کار به خانه بر می گردند و دیگر تحمل و توانی برای رفتار های پر حوصله با فرزندان ندارند . و این موضوع زمانی مهم تر تلقی می شود که بدانیم خانواده و فرزندان به حوصله، آرامش ، عواطف و خسته نبودن مادر نیاز دارند ولی صد حیف که این موضوع از خانه ها در حال برچیده شدن است و خانم ها ارزش را به شاغل بودن می دانند . علت این امر هم آن است که اهمیت و ارزشمندی کمی را برای خانه داری قائلند . اگر آنها بدانند که در قبال کار خطیر خانه داری چه اجر و پاداشی خواهند داشت و اگر به خوبی انجام وظیفه کنند و نتایج خوبی را کسب کنند و اگر خانه داری در اذهان به عنوان یک هنر و فن تخصصی تلقی گردد و خوب خانه داری کردن ارزش محسوب شود ، دیگر زنان ما به دنبال کشف هویت خود در کارکردن خارج از خانه نخواهند بود .مرد پس از بازگشت به خانه تنها به محیطی آرام و بدون دغدغه نیاز دارد تا با شارژ دوباره روزی خوب را آغاز کند چه خوب است که با نگاهی دوباره بر تعیین شاخصه های ارزشی خود تجدید نظر کنیم . 
و کلام آخر
«در خانه بمان قلب من و استراحت كن؛ قلب‏هاى حافظ خانواده، خوشبخت‏ترین هستند».