در فرهنگ اسلام، محور اصلاحات، فرهنگ سازی است. لذا با فعاليت‏های آموزشی، فرهنگی و تبليغی می‏توان فضای اجتماعی جامعه را به سمتی هدايت کرد که افراد به صورت طبيعی و خودجوش به رعايت عفاف و حجاب رغبت نمايند.
بدين ترتيب، اقدامات بازدارنده بايد در حد ضرورت، نقش تکميلی خود را ايفا نمايد. در برخورد با پديده بدحجابی بايد مشکل فرهنگی و سياسی آن را از هم تمايز ساخته و متناسب با خاستگاه‏های آن به برخوردی سنجيده و برنامه‏ريزی شده پرداخت. نکته اساسی اين که وقتی اکثريت جامعه گرفتار يک ناهنجاری است مقابله با اکثريت نتيجه بخش نخواهد بود، مگر اين که با موارد مستهجن که عموم مردم آن را زشت می‏شمارند، برخورد شود و در دراز مدت با بستر سازی فرهنگی، اين ناهنجاری گسترده را به سطح محدودی تقليل داد، در اين صورت دايره اقدامات متوجه افرادی است که در اقليت قرار گرفته‏اند.
اما راهکارهای بنيادين که در توسعه حجاب می‏توانند نقش جدی ايفا نمايند، بدين قرار است:

1. احيای فرهنگ اسلامی و اصلاح باورهای عمومی

پياده کردن آموزه‏های دينی و عينی نمودن دستورالعمل‏های شريعت، وظيفه آحاد جامعه است. اما در اين ميان سازمان‏های فرهنگی حکومت دينی، وظيفه‏ای مضاعف به دوش می‏کشند و بايد خط مشی کلی جامعه را بر اجتناب از رذايل اخلاقی، ترغيب جوانان به ازدواج و رواج ساده‏زيستی بنا نهند.
وقتی فرهنگ سازان جامعه خود گرفتار اسراف و تبذير شوند، از اخلاق و معنويت فاصله بگيرند، نسبت به مفاسد اخلاقی و ابتذال در پوشش بی‏تفاوت شوند، پيامدهای ذيل نتايج طبيعی چنين گرايشی است:

الف) بی توجهی نسبت به کار آمدی دين در عرصه‏های مختلف اجتماعی، جوان را به سمت بی هويتی و پرداختن به ضد ارزش‏ها سوق می‏دهد. وقتی پويايی دين در عرصه حيات بشری کم رنگ شود، بدينی است دختران و پسران، ابزار وجود و اثبات شخصيت خويش را در مظاهر غير دينی مانند خود آرايی و مدگرايی جست و جو نمايند.
ب) عدم اهتمام به تقويت باورهای دينی و ارزش‏های اخلاقی سبب می‏شود نسل جوان نسبت به ارزش‏ها بيگانه گشته و نسبت به اعتقادات دينی خود احساس حقارت نمايد و بن‏بست فکری در اين باب، خودباختگی به فرهنگ غرب را در پی‏دارد.
احيای ارزش‏های اصيل اسلامی و فراخوانی زن مسلمان به تعقل و دريافتن ارزش‏ها و آفريدن روح تعبد و تعهد نسبت به اين‏ها نقش مهمی در اين زمينه خواهد داشت.
زن مؤمن بايد به آنچه اسلام به عنوان ارزش بدان می‏نگرد باور داشته باشد و بداند که شخصيت و عظمت او در گرو روح بلند، انديشه والا و جان پيراسته از آلودگی است که او را به روشی انسانی و مشی اسلامی فرا می‏خواند و بداند تن آرايه بسته و ظاهر فريبنده هرگز نمايانگر شخصيت او نيست.
کلام بيدارگر حضرت مسيح که فرمود:
به حق برای شما می‏گويم: تن چه سودی دهد در صورتی که ظاهرش درست باشد و درونش تباه. بدن‏های شما چه سودتان دهد که خوشتان دارد و دلهايتان تباه باشد و بهره‏ای نبريد آن گاه که پوست خود را آراسته و پاک نگاه داريد و دل‏های شما چرکين باشد.
در زن بايد باور استوار، ايمان عميق ايجاد شود. زنی که دل به حق داده و انديشه به خدا سپرده و فرجام زندگی دنيوی‏اش را پذيرفته چطور حاضر می‏شود خودآرايی و خود نمايی کند و خود را در معرض نگاه‏های آلوده قرار دهد و زمينه‏های تلذذ ديگران و مآلاً فساد آفرينی را به وجود آورد؟!
کلام بلند حضرت علی(ع) که می‏فرمايد:
«المرء بايمانه؛ آدمی در گرو باورهای خويش است.» نشان‏گر آن است که باورهای درست و ايمان‏های راسخ، عالی‏ترين نقش را در کيفيت زندگانیِ انسان ايفا می‏کنند.

2. اصلاح نگرش‏های فرهنگی در سياست‏گزاران و برنامه ‏ريزان

تحليل صحيح، برنامه‏ريزی و سياست گذاری درست آن گاه ميسر می‏شود که از جزئی نگری و بريده نمودنِ پيکره شريعت پرهيز شود و اجزاء و عناصر مجموعه دين در ارتباط با يکديگر لحاظ شوند. اما واقعيت اين است که گاهی برنامه‏ريزان به جای آسيب‏شناسی و پرداختن به معضلات اساسی جامعه، به انجام عمليات قطعی پرداخته و به اتخاذ برنامه‏های موقتی رو می‏آورند. اين شيوه، آسيب‏های جدی بر جامعه تحليل می‏کند. آگاهی مجريان و توجه آنان به معضلات اخلاقی جامعه، اختصاص اعتبار مناسب و نيروی انسانی کارآمد و سوق دادن جامعه به سمت اصلاحات می‏تواند گام مؤثری در رفع مشکلات فرهنگی جامعه باشد.
البته از ضعف فرهنگی جامعه بانوان نيز نبايد غفلت نمود، يکی از معضلات فکری و فرهنگی جوامع، عدم شناخت و آگاهی زنان نسبت به هويت واقعی خود و تمايزات و تفاوت‏های روحی و جسمی خود با مردان است و تا هنگامی که اين آگاهی حاصل نشود نمی‏توانند ارزش خود را بشناسند.
بنابراين، طبيعی است که در جهت احکام و قوانين مربوط به خود، جديت و اهتمام لازم را نخواهند داشت. و جامعه نيز در انجام تکاليف خود نسبت به زنان کوتاهی خواهد کرد و اين همه منجر به محروميت فرهنگی و دورماندن زنان از حقوق مسلم‏شان خواهد شد.
بديهی است برنامه‏های آموزشی و تشويق بانوان به فراگيری و اهتمام نسبت به مسائل مربوط به خويش، تا حدودی می‏تواند در رفع اين معضل مفيد و مؤثر باشد.

3. هماهنگی کليه نهادهای ذی‏ربط

در توسعه فرهنگ حجاب، بايستی ميان نهادهای دولتی و غيردولتی و نيز ميان فعاليت‏های فرهنگی، ارشادی و اجرايی هماهنگی و هم سويی وجود داشته باشد. برنامه‏ها و اقدامات به عمل آمده به صورت پی‏گير تحت نظارت و اشراف نهادهای ذی‏ربط قرار گيرد.
جهت تحقق اين مهم بايد تمامی متوليان و دست اندرکاران از آگاهی لازم و حساسيت کافی نسبت به اين موضوع برخوردار باشند تا زمينه گسترش عفاف و حجاب فراهم شود.

4. اصلاح عملکرد رسانه‏ ها

بی‏ترديد رسانه ‏های تصويری در تغيير هنجارها و ارزش‏ها نقش مؤثری دارند به ‏ويژه برنامه‏ هايی که با مخاطب ارتباط بيش‏تری برقرار نمايند.
گاهی برنامه‏ های تبليغی و فرهنگی، زمينه تحقير زنان و تضعيف موقعيت آنان را فراهم نموده است. از اين رو، مناسب است با اجتناب از عرضه برنامه‏ هايی که زنان را به سوی جلوه ‏گری سوق می‏دهد هم چنين با پرهيز از نمايش زنان در فيلم‏ها و سريال‏ها و... به عنوان انسان‏هايی کم بهره از معرفت، احساسی و فاقد هويت، بر جايگاه و هويت واقعی آنان تأکيد نموده و زمينه‏های تعالی آن‏ها را فراهم سازند.
رعايت وقار و متانت و حفظ پوشش که ضامن مصونيت اخلاقی و روانی زن به هنگام حضور در عرصه‏های مختلف اجتماعی است، بعضاً در ميان هنرپيشگان مورد بی مهری قرار گرفته و حجاب سنتی و اصيل تحقير شده است. ريشه چنين نگرش را بايد در عدم آگاهی و يا ضعف اعتقادی برخی دست اندرکاران رسانه‏ای دانست.
به نظر می‏رسد نهادهای فرهنگی بايد بيش از پيش به تربيت هنرمندان و هنرپيشگان متعهد به مبانی اعتقادی بپردازند تا حفظ ارزش‏های دينی نه به عنوان تحميل قانونی، بلکه به عنوان باورهای قلبی و تمايلاتی خود جوش متجلی شود.
زن به عنوان موجودی خلاق، برخوردار از ظرافت‏های شخصيتی و دارنده بسياری از کمالات و استعدادها در رسانه بايد خصوصيات مثبت او به عنوان يک مادر، همسر و کسی که نقش‏های برجسته را عهده‏دار است، معرفی شود و از شخصيت‏پردازی‏های ناصحيح که زن را ظلم‏پذير و ضعيف و يا در نقشی تصنعی و دور از واقعيت نمايش می‏دهد، پرهيز کند.
زن به لحاظ ساختار تکوينی از ويژگی‏هايی برخوردار است؛ از شاخص‏ترين اين خصوصيت‏ها، کمال جويی معنوی زن است. از آن جا که زن از احساس و تخيل بهره‏مند است؛ می‏تواند در مسير کمالات معنوی بهتر و سريع‏تر گام بردارد؛ احساس و تخيلی که محور هنر و تربيت هنرمند است؛ اگر به اين ساحت که جزو جوهره و ماهيت زنان است توجه کافی شود ديگر زن در عرصه هنر با نقش‏های منفیِ پرخاش‏گری، ساده لوحی و... ظاهر نمی‏شود.
نمايش روش و منش زنان پاکدلی که در عرفان عملی طی طريق کرده و به مراتبی از قرب دست يافته‏اند و پرداختن به زمينه‏ها و بسترهايی که آنان را به اين جهت سوق داده می‏تواند برای ديگران نيز سازنده و مؤثر باشد.
اين حقيقت را بايد از طريق برنامه‏های رسانه به ويژه به جامعه زنان تفهيم کرد که هر چه آدمی به لذايذ بيرونی و عرصه برونی وجود خويشتن بپردازد، از عرصه درون و خويشتن‏نگری باز خواهد ماند.
لازمه تکامل و حرکت سازنده، تعمق و انديشه درونی و انصراف از تکثر بيرونی است و اين همه زمانی ميسر می‏شود که زن، در کنار زندگی متعارف و روزمره خود بخشی از برنامه زندگی‏اش را به مطالعه، اختصاص دهد.
رسانه در اين جهت می‏تواند ارائه طريق نمايد، ترتيب و تنظيم برنامه‏های آموزشی (با تأکيد بر آموزه‏های دينی) آن هم در اوقاتی که نوعاً خانم‏ها امکان بهره برداری از آن را دارند و ساعاتی که از اشتغالات بيرون و احياناً داخل منزل فارغ شده، از بهترين زمان ارائه برنامه است.

5. اصلاح نظام الگوسازی

انسان فطرتاً الگو گزين و الگوپذير است. پيوسته در اين انديشه است ارزش‏هايی را که باور دارد در چهره ای مجسم بنگرد و خود را همانند آن الگو بسازد مسأله الگو در اخلاق اسلامی و روان‏شناسی نيز جايگاه مهمی دارد. از اين رو، قرآن کريم در شرايطی که زن هيچ گونه ارزش انسانی و اجتماعی نداشت زنانی شايسته چون آسيه همسر فرعون و حضرت مريم(س) را معرفی و از آنان تجليل نموده است.
حضرت زهرا(س) را کوثر دانسته، به عنوان الگو و اسوه معرفی کرده و بدين ترتيب، لياقت و شايستگی زن را در رسيدن به کمالات معنوی به اثبات رسانيده است.
و الگو بودن زنان صالح و وارسته را برای همگان اعم از زن و مرد تبيين نموده است. با توجه به اين که الگوها در ساختار روحی و رفتاری انسان نقش مؤثری دارند، يکی از تأسف‏های جدی عصر حاضر اين است که زن مسلمان آن چنان که شايسته و بايسته است با چهره‏های بلند تاريخ اسلام آشنا نيست. زندگانی حضرت زهرا(س) و فرزند برومندش، پيام آور عاشورا، حضرت زينب(س) و ديگر چهره‏های والای تاريخ گذشته و معاصر بايد برای زن مؤمن نشان داده شود تا بنگرد چه سان با حفظ هويت و شخصيت و وقار و متانت می‏تواند در جامعه حضور پيدا کرده و ايفای نقش نمايد.
توصيه امام صادق(ع) تأمل برانگيز و قابل توجه است:
به زنان دوستی آل علی(ع) را الهام کنيد.
زن اگر حب علی7 را فرا گرفت و او را راهبر شناخت و خاندان او را الگو پذيرفت و بر راهی رفت که اهل بيت: رفته‏اند و آنان را سرمشق گرفت، رويين تن می‏شود و حضورش در جامعه دلهره آفرين نخواهد بود.