در فرهنگ مقدس اسلام دستور اين است كه پيش از تولد فرزند ( دوران تكوين جنين و دميدن روح در كودك ) بهتر است پدر و مادر تصميم بگيرند و براي فرزند ، چه دختر و چه پسر ، نامي تعيين نمايند. امام علي (ع) مي فرمايد: " فرزند خويش را پيش از تولد نامگذاري كنيد. هرگاه نمي دانيد پسر است يا دختر ، آنان را به تناسب مرد و زن بودن ، نامگذاري كنيد چرا كه مردم در هنگامه ي قيامت به نام هاي خويش خوانده مي شوند و فرزندي كه سقط شده باشد و نامي براي او تعيين نكرده باشند ، در روز قيامت از پدر مؤاخذه خواهد كرد."
در فقه الرضا توصيه شده است:" هرگاه پيش از تولد نامي براي فرزند تعيين نكرده ايد ، حتماً تا روز هفتم نامي مناسب انتخاب كنيد."
رسول اكرم (ص) نام هايي زيبا و با مسّمي همچون حسن (ع) و حسين (ع) را انتخاب فرمودند و حتي جنين حضرت زهرا ( س ) را پيش از ولادت " محسن " ناميدند. از نظر گاه رواني ، نامگذاري پس از تولد عمدتاً مبتني بر احساسات ، آن هم احساسي متناسب با نوزادي لطيف و ظريف است و به همين دليل ممكن است نامي خوش آوا ، اما رقيق و كم محتوا و يا بدون انديشه به فرداي كودك و بزرگسالي او انتخاب شود. تكيه بر زيبايي " لفظ " به ويژه در سال هاي اخير رايج شده است. در يكي از مدارس در پرسش از سي مادر ، تنها هفت مادر با معني نام فرزندشان و يا شخصيتي كه نامش را بر فرزند خويش نهاده بودند ، آشنايي داشتند. آروين ، آتوسا ، پوپك ، بيوك ، پرمون ، سالومه ، سميرا ، شيده ، مانا ، مونا ، از جمله نامهايي بوده و هستند كه پدران و مادران به خوش آهنگي و رواني آنها توجه دارند ، نه معنا و احياناً معادل چهره ي تاريخي آنها.
امام محمد باقر (ع) فرمودند:"راست ترين نامها نامي است كه دلالت بر بندگي خدا كند ؛ مانند عبدالله و بهترين نامها نام پيامبران است."