در اینجا راز مطلب را بهتر روشن می کند، می گوید: سر مطلب این است که مهماندارش خداست. محال است انسان از خدا بیزار شود و غیر او را بخواهد. از هر چیزی بیزاری پیدا می شود برای اینکه انسان می خواهد به خدا برسد، همین قدر که یک ارتباط و اتصالی به او پیدا کرد، آن وقت ارزش بهشت برای او این نیست که آنجا خوردن و پوشیدن و لذت جنسی هست، ارزشش این است که سفره کرامت و پذیرایی اوست، حس می کند و تا ابد هم حس می کند که دارد به دست او پذیرایی می شود. این دیگر خستگی آور نیست. «قد احسن الله له رزقا؛ خداست که برای او رزق و روزی را نیکو گردانیده است» (طلاق/11). این همان مقام رضوان الهی است که اگر کسی به مقام رضوان الهی برسد، به مقامی که خدا از او راضی باشد و او به مقام رضای پروردگار برسد، برای او تنها چیزی که هدف و مقصد است رضوان پروردگار است، که در آیات متعدد قرآن روی این موضوع تکیه شده است ( «و رضوان من الله اکبر» توبه/72).
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید