در روضه الوافي ص42 از کافي از ابي عبدالله عليه السلام ازجابر نقل کرده که ميگويد: روزي ما در مجلس انس خود نشسته بوديم که رسول خدا(ص) سوار برناقه هنگام برگشتن از حجه الوداع از کنار ما ميگذشت به ما که رسيد توقف کرد و سلام کرد جواب سلامش را داديم و فرمود:

1. چه شده است که ميبينم محبت دنيا بر بسياري از مردم چنان غلبه کرده است که گويا مرگ در اين دنيا سرنوشت آنان نيست و براي ديگران نوشته شده است و حق در اين دنيا بر غير آنان واجب شده است، و گوئي چون خبر مردن اقوام قبل از خويش را ميشنوند گمان ميکنند مسافراني هستندکه پس از اندک زماني بنزدشان باز ميگردند و در حاليکه تنها بدنهايشان را قبرها در خود جاي داده است ميراثشان را ميخورند و پس از آنان جاودان ميمانند. و چه دورند از مطلب!! آيا ماندگان از گذشتگان پند نميگيرند؟ در واقع نفهميدند و موعظه هاي کتاب خدا را از ياد بردند و خود را از هر عاقبت بدي در امان ديدند و از نزول بلا و مصيبت هاي کمرشکن نميترسند، و از هيچ پيش آمد سوئي باک ندارند.

2. خوشا بحال کسي که خوف خدا او را مشغول داشته بخوف مردم توجه ندارد.

3. خوشا بحال کسي که کسبش پاکيزه، باطنش صالح، آشکارش نيکو و سرنوشت طبيعتش مستقيم باشد.

4. خوشا بحال کسي که از زيادي مالش انفاق کند و از زيادي گفتارش امساک.

5. خوشا بحال کسي که براي خداي بزرگ تواضع کند و در آنچه خدا برايش حلال کرده است، بدون اينکه از روش من منحرف شود، ميانه روي اختيار کند و از خوشيهاي شکوفان دنيا کناره گيرد بدون دگرگون ساختن سنت من، و پس از من از نيکان عترتم پيروي کند و با اهل فقه و حکمت معاشرت و نسبت به بيچارگان مهرباني.

6. خوشا بحال مؤمناني که از راه غير معصيت مالي را کسب و آنرا در راه غير معصيت خرج و در راه دستگيري بيچارگان صرف کنند، از اهل تکبر و تفاخر و دنيا طلباني که بدعتهائي بر خلاف روش من بوجود آورده اند و از کساني که بروشي غير از روش من عمل ميکنند کناره بگيرند. 

7. خوشا بحال کسي که خلق و خوي خود را با مردم خوب کند و روزي خود را در راه آنان صرف نمايد و شر خودش را از آنان باز گيرد.