پيامبر اكرم (ص) مي فرمايد:
" مؤمن ، شوخ و لبخند بر دهان است و منافق بد خلق و گره بر ابرو."
امروزه ضرب المثل ايراني "خنده بر هر درد بي درمان دواست " مصداق كاملاً علمي پيدا كرده است.
دانش پزشكي در قرن حاضر به وضوح مي داند، اشخاصي كه اصطلاحاً يك لب و هزار خنده گفته مي شوند، نسبت به آنان كه به اصطلاح با خودشان نيز قهرند و نسبت به زندگي بد بين و عبوس هستند، بسيار كمتر دچار بيماري هاي جسمي و رواني مي شوند.
به اين ترتيب هر عاملي كه شادابي را به انسان هديه كند، در واقع به سلامتي جسم و روان او كمك كرده است. اما نكته بسيار مهمي كه دانش طب به بشر آموخته است، اين مطلب است كه شادابي و افسردگي انسان پيش از آنكه تحت كنترل و اراده او باشد، زير فرمان تغييرات مواد شيميايي در سلسله اعصاب مركزي انسان است.
از جمله اين مواد شيميايي " دوپامين " را مي توان نام برد که افزايش آن در بدن سبب مي شود، انسان بدون اراده دچار ناراحتي گردد و كاهش اين ماده نيز سبب شادي غير ارادي انسان خواهد شد.
به عنوان مثال، عصبانيت و ناراحتي غير ارادي و بدون علت صبحگاهي، كه حالت شديد آن به عنوان ملانكولي يا همان ماليخوليا ( افسردگي درون زاد صبحگاهي) شناخته مي شود، در اثر تغييرات و كم و زياد شدن همين مواد شيميايي به وقوع مي پيوندد.

از ديگر مواد شيميايي داخل بدن كه به طور غير ارادي سبب شادي انسان مي شود و به او شعف و نشئه بي نظير مي بخشد ، ماده اي به نام “ كورتيزول " است كه ميزان آن در داخل بدن انسان در ساعات سحرگاهي به شدت افزايش مي يابد و در صورت بيدار بودن انسان در اين ساعات، لذت و شعف سرمست كننده اي به او دست مي دهد كه بي شك بر زندگي او در تمام طول روز تأثير گذار است.