حق بهره مندي از خدمات آموزش و پرورش، بهداشت، مسکن، اشتغال، امکانات تفريحي و ... ، همگي به عنوان موضوعات محوري در قوانين و آيين نامه هاي مربوط به حقوق معلولان به شمار مي آيند.

در ايران، حدود سه درصد به نوعي دچار معلوليت هاي جسمي جزئي يا کلي هستند. گاهي به علت فقدان امکانات درماني مناسب، تا پايان عمر، معلوليت همراه اين گونه افراد خواهد بود.

ارتباطات اجتماعي با معلول بايد همراه با احترام باشد و از ترحم به ايشان بايد دوري گزيد. تفاوت اين دو نوع رفتار در اين است که در حالت اول، طرفِ موردِ احترام، انساني بزرگ به شمار مي آيد، اما در گزينه ترحم، مخاطب، انساني ذليل و خوار شمرده مي شود که بايد همواره دست او را گرفت. هنگام ترحم به شخصيت و روحيات معلول، توجهي نمي گردد. به ياد داشته باشيم آنچه توانايي را مي سازد، اراده است و اگر اراده بخواهد جاري شود، هيچ بهانه اي را نمي شناسد.

به ناچار تعداد قابل توجهي از آنان، بايد بيشترين وقت خود را در ميان خانواده سپري کرده و زندگي خود را به سختي ادامه دهند.

شايسته است که مسئولان، درصدي از امکانات رفاهي و ورزشي را به معلولان اختصاص دهند تا آن ها نيز مانند ساير افراد جامعه، از اين امکانات استفاده نمايند.

از سوي ديگر، وجود چنين تشکيلاتي موجب مي شود تا افراد ضمن برخورداري از رابطه اجتماعي، استقلال اقتصادي، احترام اجتماعي، دسترسي به خدمات تخصصي و نيز زندگي زناشويي و تشکيل خانواده، بتوانند ديدگاه ها و ايده هاي شان را مطرح و در مورد مسايل مربوط به زندگي خود، تصميم گيري کنند.

از جمله ي اين اقدامات، مي توان تهيه وسايل کمک ارتباطي براي ناشنوايان، منابع و مطالب علمي به خط بريل يا نوارهاي صوتي براي نابينايان، و مطالب خواندني که با توان و استعداد افراد معلول ذهني مناسب باشد، را نام برد.

در اين ميان، کمک به افراد معلول، برداشتن همه موانع و مشکلات نيست، بلکه کمک به انجام کاري است که اين افراد از عهده ي آن برنمي آيند. فراهم ساختن امکان شرکت واقعي معلولان جسمي در زندگي اجتماعي، در آن ها دلگرمي، اعتماد به نفس و نشاط مي آفريند.