پاسخ: دلايل و قراين قطعي گواهي مي‏دهد كه اصلي‏ترين منشأ دين، فطرت پاك انساني است.    در اينجا مراد از فطرت مفهوم جامع آن است كه عقل را نيز در بر مي‏گيرد؛ زيرا فطرت ـ چنان كه خواهيم گفت ـ اعم از «فطرت دل» يا «معرفت حضوري و شهودي» و «فطرت عقل» يا «معرفت حصولي» است؛ چون فطرت نيز مانند عقل به نظري و عملي تقسيم مي‏شود. در نتيجه، مراد از فطري بودن دين و خداجويي، درك و اثبات آن با عقل نظري و عملي است.(ر.ك. فطرت در قرآن، عبدالله جوادي آملي، ص 29 ـ 31 )   انسان، به مقتضاي فطرت سليم، دين را سيراب كننده روح تشنه خود و رمز ماندگاري و نيل به حيات جاوداني مي‏داند.

مراد از فطري بودن دين، همين مفهوم اخير است؛ يعني دين اصيل و وحياني، مطلوب دروني و فطري انسان است.   ( ر.ك. فطرت، شهيد مطهري، ص 171 ـ 173.)