همانند مواقعي که گريه مي کنيم و يا خشمگين مي شويم و يا دچار هر هيجان ديگري ميشويم، رويا داشتن نيز يک مکانيسم هيجان مدار است و افرادي که بتوانند در زندگي خود آن را درست و تحت کنترل به کار گيرند، موفق خواهند بود.

وقتي کودک هستيم رويا پردازيهاي مان غيرمنطقی هستند اما به سمت نوجوانی و جوانی که پيش مي رويم رويا پردازي هاي ما حالت منطقي تر به خود مي گيرد و آدم ميتواند با توسل به آن ها خود را بالا بکشد و پيشرفت کند؛ مثلا ما مي بينيم تخيل و رويا پردازي ژول ورن باعث شد نقطه شروعي براي ايجاد تحول و پيشرفتش شود.

 سن و مدت زماني که ما رويا پردازي مي کنيم دو نکته مهم هستند که تعيين کننده سلامت رويا هاي ما مي باشند.

البته سن و مدت زماني که ما رويا پردازي مي کنيم دو نکته مهم هستند که تعيين کننده سلامت رويا هاي ما می باشند.

گاهي ما در شرايط سختي به سر مي بريم و با کمک رويا پردازي به عنوان مکانيسم انطباقي سعي مي کنيم با فرو رفتن در روياهاي خوب و تصور پايان همه ي اين سختي ها به بدنمان کمک کنيم خودش را دوباره بسازد و در اصطلاح خودماني "خودش را پيدا کند و از نو فکر چاره جويي بکند."