به من شقايق پيچ و ياسمن بياباني گويند. در كتابهاي قديم به من طيان و غشبه النار مي گفتند. فرنگي ها به من ((كله ماتيت )) گويند و در كتب جديد گياه شناسي در خانواده ي آلاله ها قرار دارم . گياه من مانند لبلاب و پيچك بالا رونده است ، شيره برگ هاي من پوست بدن را ملتهب و قرمز مي كند.
بوييدن گل من جهت درد شقيقه نافع است . در طب سنتي ايران از من براي معالجه سرطان استفاده مي كردند.
در بعضي از كتب از من به اسامي تراح ، قلعه و قليماتس هم ياد كرده اند.
عصاره ي من براي معالجه فلج و بي حسي مفيد است و براي درمان سرفه ي كهنه تجويز مي شوم . ضماد برگهاي من براي معالجه سياتيك فقط براي يك دفعه تجويز شده است . مشروط بر اينكه ، قبل از زخم شدن آنرا بردارند. ماليدن آن با سركه آن هم براي يك دفعه جهت معالجه طاسي تجويز شده است ولي نبايد تكرار شود.
ماليدن من جهت پاك كردن كك و مك و برس هم توصيه شده است . مضمضه جوشانده برگ و شاخ من براي تسكين درد دندان مفيد است . مقدار خوراك گل من جهت سرفه كهنه - تنگ نفس و بي حسي مزمن و لغوه 5/2 گرم مي باشد و پنج گرمك آن خطرناك است . يك نوع ديگر من در آذربايجان روييده و گل هايي به رنگ كبود دارد. غشبه مغربي هم نوعي از من است .